Op vrijdag 15 juni bracht Taylor Swift haar nieuwste nummer 'You Need to Calm Down' uit, de tweede single van haar 7e studioalbum 'Lover'. Samen met de release van haar eerste 2019 single, 'ME!', betekent dit het begin van Swift's nieuwe "tijdperk" (zoals haar fans het graag noemen), dat thema's en beelden van pastelkleuren, regenbogen, trots, LGBTQ + vriendschap, en een algemene positieve en vrolijke esthetiek draagt - een schril contrast met het donkere en scherpe tijdperk van haar laatste album, 'Reputation'.

De single was een succes voor Swift en zorgde voor een record aan opwinding voor het album - maar wat maakt 'You Need to Calm Down', afgezien van Swifts pittige zang en synth baslijn, zo verdomd aanstekelijk en feel-good dat ik het vier dagen achter elkaar op repeat heb afgespeeld?

Laten we eens kijken naar de productie-elementen en lyrische en structurele ideeën die van Swifts nieuwe single een hit maken.

1. Het refrein

Wie wist dat het schrijven van een pakkende hook zo simpel kon zijn als het leggen van een aantal tekstloze harmonieën over het majeur tonica akkoord? Swifts glorieuze koor van op elkaar gestapelde stemmen die herhaaldelijk "oh oh" zingen zorgt voor popperfectie. Het is makkelijk te onthouden en het is zingbaar - twee van de belangrijkste onderdelen van een goed poprefrein. Je kunt het refrein al na één keer luisteren uit je hoofd zingen.

Dit is geen nieuw terrein voor Swift - ze heeft in de loop van haar carrière als songwriter, die nu meer dan tien jaar omspant, al veel geniale refrein-hooks geschreven. Het refrein van haar vorige single, 'ME!', bevat ook een haakje met heel weinig tekst ("me-hee-hee / oo-hoo-hoo"), verfraaid door - je raadt het al - stapels harmonieën. De hook van haar laatste grote hit, 'Delicate', herhaalt "is het niet" keer op keer zonder zelfs maar van noot te veranderen - en het werkt nog steeds.

Het bewijs van Swifts zelfverklaarde invloeden (Paul McCartney, Bruce Springsteen) is duidelijk - enkele van de bekendste songwriters van onze tijd hebben de eenvoudigste melodieën gebruikt om iconische hooks te maken. Van de typische "na na na" melodie die we allemaal kennen van The Beatles' 'Hey Jude' (geschreven door McCartney) tot de synth-gedreven openingsmelodie van Springsteen's 'Born In the USA', Swift heeft geleerd van de beste als het gaat om de kunst van het popsongschrijven.

2. Ze gebruikt moderne spreektaal in haar voordeel

Als je je moeder vraagt om geen "schaduw" naar je te gooien, is de kans groot dat ze waarschijnlijk niet weet wat je bedoelt - maar Swift weet dat je dat wel weet. Ze gebruikt deze bekende zinnen van de huidige generatie in haar hele nummer om aansluiting te vinden bij haar doelgroep.

Voorbeelden zijn verwijzingen naar Twitter ("zeg het in een tweet, dat is een cop-out"), "je moet gewoon een paar stoelen nemen" (een zin die bedoeld is om iemand te vertellen dat hij moet "gaan zitten" omdat wat hij zegt belachelijk is) en natuurlijk, "kun je gewoon niet op onze toga's gaan staan".

3. De eenvoudigste akkoordenschema's

We kennen allemaal de beroemde uitspraak van Harlan Howard: "Countrymuziek is niets anders dan drie akkoorden en de waarheid" - maar om dit nummer te schrijven had Swift er maar twee nodig.

Swift wisselt letterlijk het hele nummer tussen het één-akkoord of tonica-akkoord (D majeur) en het vier-akkoord (G majeur). Van het vier- naar het één-akkoord is een veelgebruikte en veel voorkomende twee-akkoorden progressie die ook bekend staat als een "plagale cadens", vanwege de populariteit in hymnes (bijna elk "amen" aan het einde van een hymne is gezet op een plagale cadens).

Hoewel het gebruik van slechts twee akkoorden saai kan worden als je niet de juiste melodieën en productie-elementen hebt, houdt Swift deze progressie vol terwijl ze toch een pakkend en dynamisch nummer maakt met contrasterende coupletten, refreinen en een brug.

Er is een geweldige songwriter voor nodig om een nummer met slechts een paar akkoorden interessant te laten klinken. Toen Christine McVie van Fleetwood Mac zich de eerste keer herinnerde dat ze Stevie Nicks (een van Swifts andere grote invloeden) een ruwe versie van 'Dreams' hoorde spelen, vond ze het een "saai" nummer met "slechts drie akkoorden en één noot in de linkerhand". Maar nadat bandlid Lindsey Buckingham "drie secties had gemaakt van identieke akkoorden, waardoor elke sectie compleet anders klonk", zag McVie het nummer in een nieuw licht. Als er één ding is dat popmuziek ons heeft geleerd, dan is het dat je niet heel veel akkoorden nodig hebt om een goed nummer te maken.

4. Politieke ondertonen

Swift is lang bekritiseerd voor het zwijgen over politieke kwesties, en ze maakte de beslissing om deze stilte te doorbreken met een lange Instagram post in oktober 2018 voor de tussentijdse verkiezingen, waarin ze zich uitsprak over LGBTQ+ rechten en racisme, en ook twee Congreskandidaten, Phil Bredesen en Jim Cooper, steunde voor de tussentijdse verkiezingen in Tennessee. Swift vervolgde met een andere politieke post om Pride Month af te trappen, waarin ze Senator Lamar Alexander aanspoorde om de Equality Act te steunen. Ze riep haar fans ook op om haar petitie voor steun van de Senaat voor het wetsvoorstel te ondertekenen.

Nu spreekt ze voor het eerst haar LGBTQ+ steun uit in haar muziek, met een couplet waarin ze homofobe demonstranten uitscheldt ("Sunshine on the street at the parade / But you would rather be in the dark ages, making that sign / Must've taken all night"). In plaats van te spreken tot de "haters" in het algemeen, stuurt ze een specifieke boodschap met deze teksten, haar videoclip en haar petitie ter ondersteuning van de LGBTQ+ gemeenschap. Dit nummer onderscheidt zich van haar andere muziek en geeft luisteraars de kans om dieper in te gaan op zaken waar ze om geven.

De thema's en ondertonen van Swifts nieuwe tijdperk maken fans (en critici) allesbehalve rustig - en deze single betekent een nieuw hoofdstuk voor haar als artiest en songwriter. We weten niet hoe dit nieuwe album zal klinken, maar ik gok dat er nog veel meer hits van Swift zullen volgen.