Een sterk nummer begint met een onvergetelijk akkoordenschema. Hoewel akkoordprogressies sterk kunnen variëren in lengte, volgorde en muzikale smaak, zijn er enkele beproefde en ware progressies die elke artiest zou moeten kennen.

Hieronder leggen we precies uit hoe akkoordprogressies werken en delen we enkele van de meest voorkomende akkoordprogressies die je in je muziek kunt verwerken.

Wat is een akkoordprogressie?

Een akkoordenschema is een verzameling akkoorden, meestal in groepen van drie of vier, die dienen als bouwstenen voor songs. De volgorde van de akkoorden is belangrijk omdat het veranderen van de configuratie van een progressie het algemene gevoel van een stuk verandert. Akkoordenschema's spelen in op de relatie tussen verschillende noten in samenhang met elkaar.

Een akkoord is een groep noten die een soort harmonie vormen, meestal in de vorm van een grondtoon, een terts en een perfecte kwint of dominant. Deze noten hebben allemaal sterke banden met elkaar die helpen bij het bepalen van de toonaard, of de familie van noten waartoe een liedje behoort.

Akkoorden kunnen worden omschreven als majeur, mineur, verhoogd of verlaagd. Er zijn veel verschillende soorten akkoorden, maar om te beginnen is het goed te beseffen dat vrolijkere, meer populaire muziek meer majeurakkoorden gebruikt, terwijl andere genres of droeviger muziek meer mineurakkoorden gebruiken. Dit is een generalisatie, maar het biedt een nuttige context bij het spelen in verschillende toonsoorten of het uitproberen van akkoorden uit een mineur- of majeurtoonladder.

Veel populaire akkoordenschema's zijn niet al te ingewikkeld en bestaan meestal uit vier akkoorden in een herhaald patroon. Als je eenmaal begrijpt hoe je akkoordenschema's maakt en leest, zul je merken dat het vrij eenvoudig is om de meeste pop- en rocknummers te spelen.

Wat maakt een goed akkoordenschema?

Dus, wat maakt een akkoordenschema meer of minder populair dan een ander? In het kort, de relaties tussen de noten in een progressie.

Tonaliteit

De toon van een akkoord helpt een stemming te bepalen en een impact te creëren wanneer men van het ene akkoord naar het andere gaat. Zo bepaalt de toonkwaliteit tussen de tonica en de terts van een toonladder of een lied als mineur of majeur wordt geclassificeerd.

Resolutie

Resolutie wordt gedefinieerd als het terugkomen op de tonica, of de noot met de minste weerstand binnen een akkoordenschema. Akkoordprogressies maken gebruik van deze spanning om de luisteraar bezig te houden als hij van het ene naar het andere akkoord gaat.

Emotie

Er is een reden waarom een handvol populaire akkoordprogressies in zoveel liedjes worden gebruikt. Deze beproefde progressies bevatten veel emotie die de luisteraars intuïtief kunnen herkennen door alleen maar de relatie tussen de noten van een akkoord te horen.

Hoe akkoordenschema's lezen

Akkoordprogressies kunnen op verschillende manieren worden uitgedrukt. Hier zijn de verschillende manieren waarop je akkoordprogressies kunt lezen:

Romeinse cijfers

Akkoordenschema's worden meestal uitgedrukt in Romeinse cijfers. Romeinse cijfers in hoofdletters onderscheiden majeurakkoorden van mineurakkoorden in kleine letters. Deze Romeinse cijfers zijn de positie van een akkoord binnen een toonaard.

Zo kan de akkoordprogressie I V VI IV worden vertaald als het gaan van het 1 akkoord, naar het 5 akkoord, naar het 6 akkoord, naar het 4 akkoord. In de toonsoort van G-groot zou dit neerkomen op G-groot, D-groot, E-klein, naar C-groot.

Standaard notatie

Als je een meer klassieke muziekachtergrond hebt of van muziektheorie houdt, kun je akkoorden lezen in standaard bladmuzieknotatie. Op deze manier akkoorden lezen kan muzikanten helpen de relatie tussen noten binnen een progressie te begrijpen. Kijk bijvoorbeeld eens naar deze f g akkoord overgang.

Tabs of toetsnummering

Akkoordprogressies voor gitaristen kunnen vergezeld gaan van akkoordenschema's met specifieke toetsnummers of tabs die de vingerzetting op de toets weergeven. Kijk bijvoorbeeld naar de fretboard chord chart voor de gebruikelijke progressie C G Am F:

De X geeft de snaren aan die niet bespeeld of getokkeld worden. De O symboliseert snaren die als open worden gespeeld zonder fretboardplaatsing.

Nashville Nummers

Nashville-nummers werden oorspronkelijk ontwikkeld voor sessiemuzikanten, zodat ze in een oogopslag het akkoordenschema van een nummer konden begrijpen. Het is in wezen hetzelfde als Romeinse cijfers, maar dan met standaard nummers.

Akkoordenschema's

Akkoordenschema's gebruiken meestal Romeinse cijfers in een georganiseerd raster voor snelle, gemakkelijke toegang. Het is geen schande om deze akkoordenschema's te gebruiken, zolang je de muziektheorie begrijpt die erbij hoort.

Hoe zijn akkoordenschema's opgebouwd

Om akkoordprogressies effectief te gebruiken, is het belangrijk te begrijpen hoe ze zijn opgebouwd. Een enkel akkoord is afgeleid van een toonladder, waarbij meestal de eerste, derde en vijfde trap van de toonladder worden gebruikt. Laten we bijvoorbeeld de toonaard C gebruiken.

De C majeur toonladder is C D E F G A B. De C mineur toonladder is C, D, E♭, F, G, A♭ en B. Volgens de toonsoort C is een C majeur akkoord C E G. Als we de 1e, 3e en 5e noot uit de mineur toonladder gebruiken, krijgen we C E♭G, wat een C mineur akkoord is. Akkoorden worden gegenereerd met behulp van toonladderpatronen.

Akkoordprogressies worden gemaakt door te spelen op de gevestigde relaties tussen noten binnen deze akkoorden. Zo zie je bijvoorbeeld vaak I IV V akkoordcombinaties opduiken in veel voorkomende akkoordprogressies. In de toonsoort C zijn dit de majeur C F G akkoorden.

Deze patronen van akkoorden in Romeinse cijfers vertalen zich naar elke toonaard, niet alleen naar de toonaard C. In de toonaard G groot zijn de meest prominente of sterk gebonden akkoorden nog steeds de I V VI akkoorden, die G groot, D groot en C groot zijn. De westerse muziek gebruikt deze klankformule eindeloos.

Het eerste akkoord wordt soms de tonica genoemd, het vijfde akkoord dominant, en het vierde akkoord subdominant, in volgorde van harmonisch belang ten opzichte van de oorspronkelijke toonsoort van het liedje. Om welke reden dan ook hebben deze drie akkoorden sterke onderlinge harmonieën, waardoor ze een perfecte ondersteuning vormen voor popsongs en daarbuiten.

In andere muziekgenres kunnen songwriters bewust vermijden om de tonica te kiezen of dit patroon gebruiken om bewust spanning te creëren in een muzikale compositie. Op die manier zijn akkoordcreaties en -progressies evenzeer een creatieve keuze als het kiezen van een melodie of ritme voor je muziek.

Audio met hetzelfde akkoordenschema kan ook een heel andere betekenis krijgen. Het is belangrijk te onthouden dat akkoordprogressies slechts één van de componenten zijn die het algemene gevoel van een liedje vormen. Kijk maar eens naar de fractie en verscheidenheid van liedjes die met C F G en Am op gitaar kunnen worden gespeeld:

8 veel voorkomende akkoordverbindingen die elke muzikant zou moeten kennen

Zonder verder oponthoud zijn hier enkele van de meest voorkomende akkoordprogressies die elke muzikant zou moeten kennen. Met deze akkoordenschema's kun je de meeste moderne muziek spelen.

I IV V

De I IV V, of variaties daarop, is een van de meest voorkomende akkoordenschema's die je tijdens het schrijven steeds weer tegenkomt. Je vindt ook een variatie met vier akkoorden met I IV V I. Je kunt dit akkoordschema horen in rock- en popsongs die teruggaan tot Chuck Berry's Johnny B. Goode :

I V vi IV

Dit akkoordenschema, en lichte variaties erop, hoor je nog steeds in westerse popmuziek. Of het nu Ride van Twenty One Pilots is of All Too Well van Taylor Swift, je kunt rekenen op dit akkoordenschema om je in beweging te krijgen:

12-Bar Blues

12-bar blues is een progressie die de I IV en V akkoorden integreert. In deze progressie wordt gedurende 12 maten tussen deze akkoorden heen en weer geslingerd, zoals in de grafiek:

Je kunt deze progressie in actie horen in nummers als Ball and Biscuit van The White Stripes en Red House van Jimi Hendrix:

I ii iii IV

Hoewel dit meer complexe akkoordenschema niet meer zo populair is in de rock- en popmuziek van vandaag, hoor je het nog wel in oudere hits als Here, There, and Everywhere van The Beatles en Lean On Me van Bill Withers:

ii V I

Dit atypische akkoordenschema komt vaak voor in nummers met een jazzinvloed. Je hoort het in nummers als Sunday Morning van Maroon 5 en Satin Doll van Duke Ellington:

I vi IV V

Hoewel dit een minder gebruikelijke klank is dan andere variaties met de I IV en V, is deze akkoordprogressie nog steeds te horen in nummers als Stand by Me van Ben E. King en Every Breath You Take van The Police:

vi IV I V

Deze onconventionele progressie begint op een mineur akkoord maar staat in majeur. In C-groot is dat Am F C G. Je kunt deze progressie bijvoorbeeld horen in nummers als The Passenger van Iggy Pop of Whistle van Flo Rida :

Pachelbel/Canon Progressie

Dit akkoordschema, ook bekend als I V vi iii, kreeg zijn naam door het beroemde gebruik ervan in de Canon van Pachelbel. Je kunt deze progressie horen in verschillende nummers, waaronder Memories van Maroon 5:

Akkoordenschema's zijn de geheime saus voor een goede plaat. Een goede progressie vormt de basis van elk geweldig nummer, dus het is de moeite waard om te weten hoe ze werken. Hopelijk maakt deze gids het makkelijker voor je om alle gangbare akkoordprogressies in populaire muziek te leren! Veel plezier met het gebruik van deze progressies om mee te spelen met je favoriete nummers.