Een sterk nummer begint met een onvergetelijk akkoordenschema. Hoewel akkoordprogressies sterk kunnen variëren in lengte, volgorde en muzikale smaak, zijn er een aantal beproefde en echte progressies die elke artiest zou moeten kennen.

Hieronder leggen we uit hoe akkoordprogressies precies werken en delen we een aantal van de meest voorkomende akkoordprogressies die je in je muziek kunt verwerken.

Wat is een akkoordenschema?

Een akkoordenschema is een verzameling akkoorden, meestal in groepen van drie of vier, die dienen als bouwstenen voor liedjes. De volgorde van de akkoorden is belangrijk omdat het veranderen van de configuratie van een progressie het algemene gevoel van een stuk zal veranderen. Akkoordenschema's spelen in op de relatie tussen verschillende noten in context met elkaar.

Om het nog verder uit te splitsen, een akkoord is een groep noten die een soort harmonie vormen, meestal in de vorm van een grondnoot, terts en perfecte kwint of dominant. Deze noten hebben allemaal sterke banden met elkaar die helpen bij het bepalen van de toonsoort, of de familie van noten waartoe een nummer behoort.

Akkoorden kunnen worden beschreven als majeur, mineur, verhoogd of verminderd. Er zijn veel verschillende soorten akkoorden, maar als uitgangspunt moet je begrijpen dat vrolijkere, populairdere muziek meer majeurakkoorden gebruikt, terwijl andere genres of droevigere muziek meer mineurakkoorden gebruiken. Dit is een generalisatie, maar het biedt een nuttige context als je in verschillende toonsoorten speelt of akkoorden uit een mineur- of majeurtoonladder uitprobeert.

Veel populaire akkoordenschema's zijn niet al te ingewikkeld en bestaan meestal uit vier akkoorden in een herhaald patroon. Als je eenmaal weet hoe je akkoordenschema's moet maken en lezen, zul je merken dat het vrij eenvoudig is om de meeste pop- en rocknummers te spelen.

Wat maakt een goed akkoordenschema?

Dus, wat maakt een akkoordenschema meer of minder populair dan een ander? In het kort, de relaties tussen noten in een progressie.

Tonaliteit

De toon van een akkoord helpt bij het bepalen van een stemming en creëert een impact wanneer je van het ene akkoord naar het andere gaat. De toonkwaliteit tussen de grondtoon en de terts van een toonladder bepaalt bijvoorbeeld of een nummer als mineur of majeur wordt geclassificeerd.

Resolutie

Resolutie wordt gedefinieerd als het terugkomen op de tonica, of de noot met de minste weerstand binnen een akkoordenschema. Akkoordenschema's maken gebruik van deze spanning om de luisteraar geboeid te houden wanneer ze van het ene naar het andere akkoord gaan.

Emotie

Er is een reden waarom een handvol populaire akkoordenschema's in zoveel liedjes kunnen worden gebruikt. Deze beproefde akkoordenschema's bevatten veel emotie die de luisteraar intuïtief kan herkennen door alleen maar de relatie tussen de noten van een akkoord te horen.

Hoe akkoordenschema's lezen

Akkoordprogressies kunnen op verschillende manieren worden uitgedrukt. Hier zijn de verschillende manieren waarop je akkoordprogressies kunt lezen:

Romeinse cijfers

Je ziet akkoordenschema's meestal uitgedrukt in Romeinse cijfers. Romeinse cijfers in hoofdletters onderscheiden majeurakkoorden van mineurakkoorden, die kleine letters hebben. Deze Romeinse cijfers geven de positie van een akkoord binnen een toonaard aan.

Bijvoorbeeld, de akkoordenschema's I V VI IV kunnen worden vertaald als het gaan van het 1 akkoord, naar het 5 akkoord, naar het 6 akkoord, naar het 4 akkoord. In de toonsoort van G majeur zou dit neerkomen op G majeur, D majeur, E mineur, naar C majeur.

Standaardnotatie

Als je een meer klassieke muziekachtergrond hebt of van muziektheorie houdt, lees je akkoorden misschien in standaardnotatie. Akkoorden op deze manier lezen kan muzikanten helpen om de relatie tussen noten binnen een progressie te begrijpen. Kijk bijvoorbeeld eens naar deze f g akkoordovergang.

Tabs of toetsnummering

Akkoordenschema's voor gitaristen kunnen vergezeld gaan van akkoordenschema's met specifieke toetsnummers of tabs die de vingerzetting op de toets laten zien. Kijk bijvoorbeeld naar de akkoordenschema's voor de veelgebruikte progressie C G Am F:

De X geeft de snaren aan die niet bespeeld of getokkeld worden. De O symboliseert snaren die open worden gespeeld zonder fretboardplaatsing.

Nummers Nashville

Nashville-nummers werden oorspronkelijk ontwikkeld voor sessiemuzikanten, zodat ze in één oogopslag het akkoordenschema van een nummer konden begrijpen. Het is in wezen hetzelfde als Romeinse cijfers, maar dan met standaard nummers.

Akkoordenschema's

Akkoordenschema's gebruiken meestal Romeinse cijfers in een georganiseerd raster voor snelle, gemakkelijke toegang. Het is geen schande om deze akkoordenschema's te gebruiken zolang je de muziektheorie begrijpt die erbij komt kijken.

Hoe zijn akkoordenschema's opgebouwd?

Om akkoordprogressies effectief te kunnen gebruiken, is het belangrijk om te begrijpen hoe ze zijn opgebouwd. Een enkel akkoord is afgeleid van een toonladder, waarbij meestal de eerste, derde en vijfde trappen van de toonladder worden gebruikt. Laten we bijvoorbeeld de toonaard C gebruiken.

De C majeur toonladder is C D E F G A B. De C mineur toonladder is C, D, E♭, F, G, A♭ en B. Volgens de toonsoort C is een C majeur akkoord C E G. Als we de 1e, 3e en 5e noot uit de mineur toonladder gebruiken, krijgen we C E♭G, wat een C mineur akkoord is. Akkoorden worden gegenereerd met behulp van toonladderpatronen.

Akkoordprogressies worden gemaakt door te spelen op de gevestigde relaties tussen noten binnen deze akkoorden. Je zult bijvoorbeeld vaak I IV V akkoordcombinaties zien opduiken in veelvoorkomende akkoordprogressies. In de toonsoort C zijn dit de majeur C F G akkoorden.

Deze akkoordenpatronen in Romeinse cijfers zijn van toepassing op elke toonsoort, niet alleen op de toonsoort C. In de toonsoort G majeur zijn de meest prominente of sterk gebonden akkoorden nog steeds de I V VI akkoorden, namelijk G majeur, D majeur en C majeur. Westerse muziek gebruikt deze klankformule eindeloos.

Het eerste akkoord wordt soms de tonica genoemd, het vijfde akkoord dominant en het vierde akkoord subdominant, in volgorde van harmonisch belang in relatie tot de oorspronkelijke toonsoort van het nummer. Om wat voor reden dan ook hebben deze drie akkoorden een sterke onderlinge harmonie, waardoor ze een perfecte achtergrond vormen voor popsongs en meer.

In andere muziekgenres kunnen songwriters bewust vermijden om de tonica te kiezen of dit patroon gebruiken om opzettelijk spanning te creëren in een muzikale compositie. Op deze manier zijn akkoordcreaties en -progressies net zo goed een creatieve keuze als het kiezen van een melodie of ritme voor je muziek.

Audio met dezelfde akkoordenschema's kunnen ook totaal verschillende betekenissen hebben. Het is belangrijk om te onthouden dat akkoordenschema's slechts een van de componenten zijn die het algemene gevoel van een nummer vormen. Kijk maar eens naar de hoeveelheid en variëteit aan nummers die kunnen worden gespeeld met C F G en Am op gitaar:

8 akkoordenschema's die elke muzikant moet kennen

Zonder verder oponthoud volgen hier enkele van de meest voorkomende akkoordenschema's die elke muzikant zou moeten kennen. Met deze akkoordenschema's kun je de meeste moderne muziek spelen.

I IV V

De I IV V, of variaties daarop, is een van de meest voorkomende akkoordenschema's die je steeds weer tegenkomt tijdens het schrijven. Je zult ook een variatie vinden met vier akkoorden met I IV V I. Je kunt dit akkoordenschema horen in rock- en popsongs die teruggaan tot Chuck Berry's Johnny B. Goode:

I V vi IV

Dit akkoordenschema, en lichte variaties erop, is nog steeds te horen in westerse popmuziek. Of het nu Ride van Twenty One Pilots is of All Too Well van Taylor Swift, je kunt erop rekenen dat dit akkoordenschema je in beweging krijgt:

12-Bar Blues

12-bar blues is een progressie die de I IV en V akkoorden integreert. In deze progressie wissel je gedurende 12 maten tussen deze akkoorden zoals aangegeven in de grafiek:

Je kunt deze progressie in actie horen in nummers als Ball and Biscuit van The White Stripes en Red House van Jimi Hendrix:

I ii iii IV

Hoewel dit complexere akkoordenschema niet meer zo populair is in de rock- en popmuziek van tegenwoordig, hoor je het nog steeds terug in oudere hits zoals Here, There, and Everywhere van The Beatles en Lean On Me van Bill Withers:

ii V I

Dit atypische akkoordenschema zie je vaak in nummers met een jazzinvloed. Je hoort het in nummers als Sunday Morning van Maroon 5 en Satin Doll van Duke Ellington:

I vi IV V

Hoewel dit een minder gebruikelijke klank is dan andere variaties die gebruik maken van de I IV en V, is deze akkoordenschema nog steeds te horen in nummers als Stand by Me van Ben E. King en Every Breath You Take van The Police:

vi IV I V

Deze onconventionele progressie begint op een mineurakkoord maar is in majeur. In C majeur is dat Am F C G. Je kunt deze progressie bijvoorbeeld horen in nummers als The Passenger van Iggy Pop of Whistle van Flo Rida :

Pachelbel/Canon Progressie

Deze akkoordenschema, ook bekend als I V vi iii, heeft zijn naam te danken aan het beroemde gebruik in de Canon van Pachelbel. Je kunt dit akkoord horen in verschillende nummers, waaronder Memories van Maroon 5:

Akkoordenschema's zijn het geheime ingrediënt van elke geweldige plaat. Een geweldige progressie vormt de basis van elk geweldig nummer, dus het is de moeite waard om te begrijpen hoe ze werken. Hopelijk maakt deze gids het makkelijker voor je om alle veelgebruikte akkoordenschema's in populaire muziek te leren! Veel plezier met het gebruik van deze akkoordenschema's om mee te spelen met je favoriete nummers.