Reggaemuziek houdt zich niet aan de regels van anderen en dat maakt het zo speciaal. Reggae is ontstaan aan het eind van de jaren '60 in Jamaica uit een mix van ska, rocksteady en Amerikaanse soul, allemaal langzaam gekookt onder de zon van het eiland. Maar waar ska hyper en nerveus was, rekte reggae alles uit. Het liet ruimte over. Ruimte voor de groove. Ruimte voor de boodschap.

In de kern draait reggaemuziek minder om snelheid en meer om gevoel. Je krijgt een stevige kickdrum op de twee en vier, de skanky gitaar chop verscholen achter de beat en de diepste baslijnen die muziek te bieden heeft. Qua productie is reggae meestal rauw maar hypnotiserend. Je hoort ruime drumtonen, verende galmstaarten en die subtiele wiebel die afkomstig is van tapeverzadiging of ouderwetse mengtafels.

Nu komt het interessante gedeelte. Ondanks alle variatie in reggae, van roots tot dub tot dancehall reggae en lovers rock, is het meeste opgebouwd uit dezelfde basisinstrumenten. Natuurlijk, elke artiest geeft er zijn eigen draai aan, maar onder de oppervlakte is er een vertrouwd instrumentarium dat de boel bij elkaar houdt.

Dus als je die authentieke reggaeklank in je eigen producties probeert te krijgen, of als je gewoon nieuwsgierig bent naar wat het genre zijn onmiskenbare geluid geeft, dan zit je hier goed. Laten we eens kijken naar de essentiële instrumenten die reggae al decennialang in beweging houden.

Welke instrumenten komen voor in reggae?

1. Basgitaar

Als reggaemuziek een huis was, zou de basgitaar niet alleen de fundering zijn. Het zou de voordeur, de ramen en de helft van het meubilair zijn. In tegenstelling tot de meeste genres waar de bas zich op de achtergrond verstopt, staat hij bij reggae vooraan in het midden. Veel mensen beschouwen het zelfs als het hoofdinstrument. En eerlijk? Ze hebben geen ongelijk.

Reggaebaslijnen zijn melodieus en herhalen vaak dezelfde hypnotiserende riffs die het hele nummer blijven hangen. En hoewel het geluid aan de buitenkant misschien eenvoudig lijkt, gaat het niet per se om wat er wordt gespeeld, maar hoe het wordt gespeeld. Er zijn veel langzame tot mid-tempo grooves, veel ruimte tussen noten en een enorme focus op gevoel boven flits. In plaats van het fretboard op en neer te rennen, hebben reggaebassisten de neiging om zich vast te zetten in een groove en die te volgen als een golf.

Het instrument waar je voor kiest is meestal een viersnarige elektrische bas, zoiets als een Fender Precision of Jazz Bass. Aston "Family Man" Barrett van The Wailers was een meester op de P-Bass. Diepe toon, warme low-end en net genoeg bite om door te snijden zonder agressief te zijn. Robbie Shakespeare, de helft van het legendarische duo Sly & Robbie, stond er ook om bekend te leunen op Fender modellen, af en toe gemengd met Music Man bassen voor een iets moderner randje.

Wat versterkers betreft waren de ouderwetse Ampeg stacks favoriet, vooral modellen zoals de SVT, die de muren konden doen schudden zonder als brij te klinken. Maar in de studio werd veel reggaebasgitaar direct-in (DI) opgenomen, soms met een voorversterker of buizencompressor in de keten om de boel vet en rond te houden.

Er zijn ook een paar nerds die het weten waard zijn.

De meeste reggaebassisten gebruiken vlakomwonden snaren. Deze geven je dat soepele, dreunende geluid zonder al het gezoem en vingerruis dat je krijgt van roundwounds. Het is net alsof je vilt op een pianohamer legt. Het geluid is donkerder, warmer en veel gecontroleerder.

PRO TIP: Als je reggaebasgitaar speelt en je worstelt om het juiste geluid te krijgen, rol dan het hoge gedeelte weg. Of het nu op de basgitaar zelf is, op je versterker of in je DAW, je bent hier niet op zoek naar sprankeling. Snijd alles boven, laten we zeggen, 4-5 kHz of lager weg. Wat je wilt is een toon die aanvoelt alsof hij gewikkeld is in een dikke wollen deken. Het moet zacht aanvoelen, maar toch zwaar genoeg om je borstkas te laten rammelen.

De bas is waar reggaemuziek leeft en ademt. Als je dit goed doet, ben je al halverwege.

2. Elektrische gitaar

In tegenstelling tot rock probeert de elektrische gitaar in reggae niet op te vallen. Laat je daar echter niet door misleiden. Als iemand die jarenlang ritmegitaar heeft gespeeld in een funkband, kan ik je vertellen dat het 'insluiten' van een groove een heel ander niveau van vaardigheid en handigheid vereist.

In reggaemuziek kan de elektrische gitaar net zo belangrijk zijn als de bas, en in veel opzichten is het de perfecte danspartner van de bas. Terwijl het laag doorrommelt, voegt de gitaar de chop toe.

De meeste reggae ritmegitaren gebruiken wat wij de "skank" noemen. Het is een kort, staccato akkoord op de off-beats (de "ands" als je telt). Het is bijna meer percussie dan melodie. Je dempt de snaren net genoeg om alles strak te houden en dan komen ze tot leven met een vingerknip. Zie het als de ingebouwde metronoom van het genre.

Meestal zie je spelers met vrij standaard gitaren: Fender Stratocasters, Telecasters of Gibson Les Pauls. Vooral de Strat is een veelgebruikte gitaar voor veel reggaemuzikanten, dankzij zijn heldere toon en veelzijdige pickupconfiguratie. Dat gezegd hebbende, er is geen harde regel. Als het goed aanvoelt en goed klinkt, dan werkt het.

Ernest Ranglin, een van de pioniers van het Jamaicaanse gitaargeluid, speelde vaak op een Gibson ES-175 en kon in één adem overgaan van jazz-achtige licks naar strakke, gedempte chops. Hux Brown, die bij Toots and the Maytals speelde, leunde op een Telecaster voor zijn pittige middentonen en twangy randje.

Wat versterkers betreft, veel jongens van vroeger gebruikten Fender Twins, Roland Jazz Choruses of zelfs Vox versterkers voor die zoete klanken. De truc is om een cleane, heldere toon in te stellen met slechts een vleugje reverb of verende delay om het wat luchtigheid te geven. Bewaar de overdrive en distortion voor je punkband.

https://www.youtube.com/watch?v=S3UqvWk8-uw

Als je een schoolvoorbeeld wilt horen, zet dan "Stir It Up" van Bob Marley & The Wailers op. Die strakke, tikkende gitaar op de off-beats is de skank. Peter Tosh's "Legalize It" is een ander geweldig voorbeeld.

Dus nee, reggaegitaar is niet flitsend, maar wel precies, punchy en veel moeilijker om goed te spelen dan het lijkt. Je kunt dat gevoel niet namaken.

3. Drums

De drums en basgitaar gaan in reggaemuziek hand in hand. Samen creëren ze de zogenaamde riddim. Dat woord wordt vaak gebruikt, vooral in reggae en dancehall, maar het betekent eigenlijk alleen maar de groove van de ritmesectie. Het is de motor die het hele nummer aandrijft en als het goed is gedaan, voel je dat in je ruggengraat.

Er zijn een paar kenmerkende drumpatronen in reggaemuziek, maar de beroemdste is de one drop. Het wordt zo genoemd omdat de kickdrum, die normaal gesproken op tel één en drie slaat in de meeste rockmuziek, ontbreekt op de one. In plaats daarvan slaan de kick en snare samen op tel drie, waardoor de eerste tel leeg blijft. Klinkt simpel, maar die kleine pauze geeft het hele ritme dat relaxte, bijna gewichtloze gevoel.

https://www.youtube.com/watch?v=IT8XvzIfi4U&pp=0gcJCdgAo7VqN5tD

Carlton Barrett, drummer van Bob Marley & The Wailers, schreef eigenlijk het boek over de one drop. Luister naar "No Woman, No Cry" of "Three Little Birds". Die langzame, geduldige puls is een schoolvoorbeeld. Hij had een manier om de drums tegelijkertijd lui en ingesloten te laten aanvoelen, wat moeilijker is dan het klinkt.

Maar de one drop is niet het enige trucje in de tas. Er is ook het rockersritme, waarbij de kick op elke beat inslaat, wat een stuwend, bijna marcherend gevoel toevoegt. Het is de reggaeversie van vier-op-de-vloer. Dan is er het steppers-ritme, dat nog zwaarder op de beat leunt. Er is een kick op elke kwartnoot en een snare nog steeds op drie, wat geweldig is voor dub muziek en meer high-energy stuff.

Wat de toon betreft, zijn reggae-drums meestal vrij droog en strak. Vaak hoor je een snare met de snares wat losser gestemd of zelfs afgeplakt, waardoor hij die lompe, boxy thwack krijgt. Toms zijn laag en dreunend gestemd. Bekkens worden spaarzaam gebruikt, met hier en daar kleine accenten. Dit is geen crash-and-bang genre. Het is meer een gecontroleerde pruttel.

Qua productie worden reggaedrums vaak behandeld met subtiele effecten.

Spring reverb is een hoofdbestanddeel, vooral in dub, waar het op de best mogelijke manier wordt misbruikt. Je hoort misschien ook tape delay op de snare of hi-hats, wat beweging toevoegt zonder de groove in de weg te zitten. En als het dubtijd is, wordt het nog vreemder. Je hoort producers vaak de kick een paar maten weglaten, een slapback delay op de rim shot gooien en de hi-hats over het stereoveld pannen.

4. Percussie-instrumenten

In reggaemuziek is percussie de lijm die de groove bij elkaar houdt. Deze subtiele accenten vullen de kieren tussen de kick, snare en bas en geven het ritme meer textuur en leven. Het zijn de dingen die je misschien niet bewust opmerkt, maar waar je lichaam zeker op reageert.

En reggae percussie is geen one-size-fits-all deal. Er is een heel buffet aan instrumenten waaruit spelers kunnen kiezen, die elk hun eigen smaak aan de mix toevoegen. Hier is een overzicht van een aantal van de meest gebruikte percussie-instrumenten die je vaak tegenkomt in reggaemuziek:

• Bongo Drums - Een paar kleine, hoge handtrommels die meestal korte, gesyncopeerde frasen aan kunnen. Ze zijn geweldig om spanning op te bouwen of een groove net onder de oppervlakte te houden. Je hoort ze vaak aan het begin van een couplet rollen of door instrumentale pauzes sluipen.
• Conga Drums - Hoger en dieper dan bongo's hebben conga's een warmere, rondere toon. In reggae worden ze meestal met de handen bespeeld in een vast, repetitief ritme dat samenvalt met de baslijn. Luister naar vrijwel elk nummer uit de vroege rootsreggae en je hoort ze eronder borrelen.
• Shakers - Deze kleine jongens lijken misschien onbelangrijk, maar ze verzetten enorm veel werk. Of het nu een eenvoudige eierschudder is of een meer traditionele maraca, ze helpen de boel in beweging te houden en voegen die luchtige "ts-ts-ts" toe aan de beat. Perfect om een track een beetje voorwaartse beweging te geven zonder er veel aan toe te voegen.
• Tamboerijn - Niet alleen voor kerkkoren. In reggae slaan tamboerijnen meestal op de backbeat of vullen ze op tussen snarehits. Ze zijn scherp, jangly en snijden dwars door de mix, vooral als ze worden gecombineerd met handclaps of andere high-end percussie.
• Cowbell - Wordt spaarzaam gebruikt, maar als hij er is, heb je meer nodig! De cowbell voegt een metaalachtige punch in het middenbereik toe die de ritmesectie wat extra pit kan geven. Vaak gebruikt in steppers en dancehall stijlen.
• Guiro - Dit is het holle, raspende geluid dat je krijgt als je een stok over een gekerfde kalebas of plastic oppervlak sleept. Het is niet supergebruikelijk in elke track, maar het kan een unieke krassende textuur toevoegen die niets anders kan evenaren.
• Woodblock - Een ander subtiel accentgereedschap. Dit zijn korte, houten klikjes die voor syncopen kunnen zorgen of een ritmegitaarpatroon kunnen weerspiegelen. Geweldig voor fills of accentklappen.
• Vingercimbalen of klokkenspel - Je hoort deze in dubachtige reggae, vooral in intro's of tijdens trippy breakdowns. Ze voegen een dromerige, buitenaardse glans toe die als rook over de beat zweeft.

Wat zo geweldig is aan reggae percussie is hoe minimaal het kan zijn en toch super effectief. Een goed geplaatste shaker of een eenvoudig conga-ritme veranderen de groove van een nummer volledig zonder de mix te overheersen. Producers behandelen percussie vaak als kruiden, net genoeg om de groove te versterken zonder het over te nemen.

En als het aankomt op opnemen of mixen, krijgt percussie vaak de volledige spa-behandeling. Het wordt wijd gescand, in galm gedompeld of door een tape delay geschoten voor die spaced-out dub vibe. Hoe een producer ook karakter kan krijgen, dat is meestal de manier.

Dus als je reggaemuziek produceert en je afvraagt wat er ontbreekt, dan is de kans groot dat je percussie wel wat liefde kan gebruiken. Want soms zijn het niet de voor de hand liggende dingen die de groove raken, maar zijn het de kleine details die je meer voelt dan hoort.

5. Toetsenbord

Vroeger kreeg reggaemuziek zijn toetsen van die goeie ouwe staande piano's. Geen tierelantijnen, gewoon iemand die naast de gitaar de akkoorden uit de maat sloeg. Geen franje, gewoon iemand die naast de gitaar akkoorden uitsloeg. Het had een rauwe, lompe charme die die vroege nummers, zoals Desmond Dekkers "Isrealites", een unieke saloonachtige vibe gaf.

https://www.youtube.com/watch?v=0wSXTN2EfRo

Tegen het einde van de jaren '70 begonnen die grote akoestische piano's plaats te maken voor elektrische keyboards, zoals de Fender Rhodes en Yamaha CP70's. Deze hadden meer pit, meer sustain en konden zich staande houden in een volledige bandsetting. Deze hadden meer pit, meer sustain en konden zich staande houden in een volledige bandsetting. Toen kwamen de jaren '80 als een vloedgolf van synths en de reggae volgde. Plotseling had je weelderige pads, rare leads en wiebelende orgels die door de mix dwarrelden.

Het klassieke reggaegeluid waar de meeste mensen vandaag de dag aan denken, komt vaak van iets digitaals. Vroege Casio's en Yamaha's maakten veel indruk, met name modellen als de Yamaha DX7 en Casio CZ-serie. Ze waren betaalbaar, hadden een heleboel presets en konden de weg aan. Dat kenmerkende digitale orgelgeluid was waarschijnlijk een patch met de naam "Reggae Organ 1". Het was een brutale naam, maar het werkte.

En dan was er nog de Korg M1, die overal opdook in de reggae en dancehall van eind jaren '80 en '90.

Dat keyboard was een monster, met belletjes, tokkels, snaren, zelfs valse stalen trommels. Het kon het allemaal. De Juno-serie van Roland had ook een moment, vooral de Juno-60 en Juno-106, met hun warme analoge toon en makkelijk te regelen filters. Mensen begonnen creatief te worden met pads, leads en rare kleine one-shot stabs. Het was allemaal toegestaan.

Er is niet één manier om keyboards te gebruiken in reggaemuziek. Soms klinken ze naast de gitaar. Soms zweven ze op de achtergrond en voegen ze textuur toe. Soms nemen ze de leiding met een wiebelende synthlijn die klinkt alsof hij uit de ruimte komt. De variatie is eindeloos en dat is een deel van het plezier.

Als het op effecten aankomt, zijn delay en reverb de belangrijkste, vooral in dub. Net als bij drums wordt tape delay over de orgelklappen en synthklappen gegooid en veergalm voegt een metaalachtige plons toe die uit het niets en overal tegelijk lijkt te komen. Je hoort vaak filter sweeps, phasers en zelfs subtiele chorus effecten kunnen de keyboard partijen een beetje beweging geven.

In reggae is het keyboard een soort geheim wapen. Het is misschien niet het meest flitsende element, maar als het goed wordt gedaan, verbindt het alles.

6. Hoorns

De koperblazersfamilie in reggaemuziek is een mix van trompetten, trombones, saxofoons en soms flugelhorns of Franse hoorns als iemand zich echt avontuurlijk voelde. Samen voegen ze een beetje smaak en soul toe aan de groove.

In de vroege reggae werden blazers spaarzamer gebruikt. Je hoorde korte riffs, achtergrondsteken, af en toe een melodieuze hook. Maar halverwege de jaren '70 en in de jaren '80 werden blazerssecties veel ambitieuzer. Bands begonnen volledige blazersarrangementen te gebruiken, met gelaagde partijen als een miniatuurorkest.

Groepen als The Skatalites plaveiden de weg, maar het waren bands als The Wailers en Third World die het massaal maakten. Je hoorde een trompet en sax die dezelfde regel verdubbelden voor de punch, met een trombone eronder om het wat vetter te maken.

https://www.youtube.com/watch?v=OSOqWgqwynQ

Kijk maar eens naar Bob Marley's "Exodus". De blazerssectie is de drijvende kracht achter het nummer. Hetzelfde geldt voor Steel Pulse's "Your House" en Black Uhuru's "Sponji Reggae".

Natuurlijk, zoals alles in de reggaemuziek, ging het koper uiteindelijk digitaal. Aan het eind van de jaren '80 en in de jaren '90, met de opkomst van dancehall en goedkopere studioapparatuur, werden live blazerssecties vervangen door synthesizerblazers en keyboardsteken. Het was niet helemaal hetzelfde, maar het had zijn eigen vibe. Het was strakker, meer robotachtig en veel gemakkelijker te controleren in een mix.

Keyboards als de Korg M1 en Roland D-50 zaten vol met cheesy-maar-gezellige brass presets waar producers hard op leunden. Het was een ander tijdperk, maar nog steeds heel erg reggae.

En hun rol? Net als gitaren pronken blazers in een reggaeband zelden. Ze proberen niet om een jazzsolo te scheuren of de spotlight te stelen. In plaats daarvan zijn ze er om refreinen te onderbreken, zanglijnen te versterken en de muziek die onmiskenbare lift te geven. In wezen zijn ze de hype crew voor de riddim.

7. Orgel

Het orgel mag dan begonnen zijn in de kerk, maar in de reggae nam het een scherpe bocht naar links en keek nooit meer terug. Het is al vanaf het begin een belangrijk element.

https://www.youtube.com/watch?v=94fG4A_jQuM

Vroege reggaemuzikanten leunden hard op het orgel. Je kunt het overal horen in The Maytals' "Monkey Man" en Jimmy Cliffs "You Can Get It If You Really Want". Er zit een subtiele, ritmische ruk onder de zang, die de "bubble" wordt genoemd. Het is een gesyncopeerde speelstijl waarbij het orgel de ruimte tussen de kick en snare opvult, bijna alsof het het ritme masseert in plaats van aanjaagt. Het is niet flitsend, maar wel essentieel. Zie het als de hartslag achter de hartslag.

Het klassieke geluid kwam van toonwielorgels zoals de Hammond B3, vaak gecombineerd met een Leslie-luidspreker voor die wervelende, warrige toon. Die opstelling was omvangrijk en duur, dus veel Jamaicaanse producers gingen over op meer betaalbare combo-orgels zoals de Vox Continental of Farfisa, die allebei een rauwer, agressiever geluid hadden dat zonder veel extra werk door een dichte mix heen prikte.

Tegen de tijd dat de jaren '80 kwamen, nam digitaal het over. De Yamaha DX7, Korg M1 en andere keyboards zaten vol met orgelpatches. Ze waren niet zo rijk als het echte werk, maar ze klaarden de klus en in sommige opzichten paste die dunne, digitale toon goed bij de gestripte, elektronische vibe van die tijd. Producers pasten de attack en release aan om dat pulserende bubbelritme na te bootsen, soms met phasers of tape delay voor extra beweging.

Meer informatie over reggae akkoordenschema's .

8. Clavinet

De clavinet krijgt tegenwoordig niet zoveel liefde meer in de reggae, maar er was een tijd dat hij overal was. Het had een echt moment in de jaren '70, vooral in de roots reggae stijl, waar zijn funky, percussieve toon een hele nieuwe laag aan de groove toevoegde. Als het orgel glad en stabiel was, dan was de clavinet zijn snappere, agressievere neef.

Het geluid van een clavinet houdt het midden tussen een gitaar en een keyboard. Het is scherp, twangy en vol attitude. Het is eigenlijk een elektrische clavichord, wat niet cool klinkt totdat je hem aansluit en door een wah pedaal of een phaser haalt. Dan heb je opeens iets dat naast de ritmegitaar kan stuiteren, schokken of ronken of die ruimte helemaal kan overnemen.

Zijn rol in een reggaeband was meestal ritmisch. Je hoorde korte, gesyncopeerde stabs, funky fills of snelle kleine riffs die precies in de pocket zaten. Het voegde een knapperige textuur toe aan de mix waardoor alles strakker aanvoelde. De speelstijl was ook erg staccato. Noten werden kort en choppy gehouden om ze tussen de beat te laten zitten.

Het go-to model was de Hohner Clavinet D6. Dit ding was eigenlijk de clavinet. Het had een kenmerkende blaf en beet die je niet echt kunt namaken. Stevie Wonder maakte hem beroemd in de funk met "Superstition", maar reggaeproducers hebben hem zeker opgepikt. Ze lieten het door versterkers, pedalen of zelfs wat tape delay erop lopen als ze zich avontuurlijk voelden.

https://www.youtube.com/watch?v=5WZY1cEecbI

Wil je het in actie horen? Kijk dan eens naar Peter Tosh's "Stepping Razor". Je hoort een strak, percussief keyboard door de mix heen prikken, wat de clav is die zijn ding doet. Het staat niet op de voorgrond, maar als je het eenmaal hoort weggaan, besef je hoeveel het toevoegt.

In moderne reggae komt de clav niet meer zo vaak voor. Misschien omdat het een soort nichegeluid is, of misschien omdat het is vervangen door synths en samplers, maar als het opduikt, is het als een kleine tijdcapsule uit de gouden eeuw van de reggae. Krasse, funky en onvervalst rauwe muziek.

9. Zang

En tot slot komen we bij de kers op de taart, de zang.

Ze vormen de boodschap, de stemming en soms de hele bestaansreden van het nummer. Of het nu gaat om protest, lof of feest, de zang draagt het gewicht. En in veel reggaenummers is dat gewicht vaak zwaar. Dit zijn meestal niet alleen liefdesliedjes en pakkende hooks (hoewel je daar ook genoeg van zult vinden). Reggaezang gaat vaak over soul, strijd en iets om in te geloven.

Tonaal neigen reggaevocalen naar warm en natuurlijk. Er is meestal niet veel studiopolijst, zoals pitchcorrectie of tien lagen dubbele harmonieën (tenzij je het hebt over ultramoderne popreggae).

Vaak is wat je hoort wat je krijgt, en daar gaat het om. De emotie komt door in de barsten, de adem, de kleine onvolkomenheden. Zangers zitten vaak achter de beat, waardoor de dingen een beetje lui, laid-back aanvoelen waardoor de boodschap op de een of andere manier harder aankomt.

Tekstueel gaat het alle kanten op. Je hebt spirituele thema's, sociale rechtvaardigheid, liefde, liefdesverdriet, wiet (veel wiet) en natuurlijk het dagelijks leven. Er zit een eerlijke conversatie in. Zelfs als de woorden poëtisch of symbolisch zijn, voelt het nog steeds alsof iemand rechtstreeks tegen je praat. Tracks als Peter Tosh's "Equal Rights" of Bob Marley's "Redemption Song" klinken niet alleen goed. Ze betekenen iets.

De reggaestijl is geen standaardsituatie.

Het genre heeft een grote verscheidenheid aan vocalisten voortgebracht, elk met hun eigen toon, frasering en aanwezigheid. Neem bijvoorbeeld Bob Marley. Zijn stem is zacht, helder en moeiteloos emotioneel. Zijn stem was kalm maar krachtig, alsof iemand je een harde waarheid vertelde op de zachtst mogelijke manier. Bob Marley songs als "Waiting in Vain" laten zien hoe hij tegelijkertijd intiem en universeel kon klinken.

https://www.youtube.com/watch?v=IWxbhC44p2w

Ga dan naar Toots Hibbert van Toots and the Maytals, met een zangstijl die gruizig, beïnvloed door gospel en vol vuur is. Toots kan zingen als een soulzanger en grommen als een bluesman. Zet "Funky Kingston" of "54-46 Was My Number" maar eens op en zeg me dat je die energie niet in je borst voelt.

https://www.youtube.com/watch?v=wNxNwvjzGM0

Je hebt ook Marcia Griffiths, die op zichzelf al een krachtpatser was. Of ze nu solo zong of als deel van de I-Threes (Bob Marley's achtergrondzangtrio), haar stem bracht elegantie en warmte in elk nummer. Luister maar eens naar haar solo "Feel Like Jumping." Het is pure vreugde op was. Ze had een manier om kracht met zoetheid te mengen, waardoor ze een vocale toon creëerde die zowel dwingend als geruststellend was. Ze bewees dat reggaemuziek teder kon zijn zonder haar scherpte te verliezen.

https://www.youtube.com/watch?v=Ur5yqXuvno0

Voor een heel ander modern reggaegeluid ga je naar Eek-A-Mouse. Zijn muziek is deels zang, deels toasting, deels buitenaardse vogelroep. Het is vreemd, het is wild en het werkt op de een of andere manier. "Ganja Smuggling" is een perfect voorbeeld van iets speels, ritmisch en totaal anders dan anderen.

https://www.youtube.com/watch?v=UR9Cj5UyVbM

Zelfs in de dancehall, dub reggae en digitale tijdperken bleef de zangstijl centraal staan. Reggaeartiesten als Buju Banton brachten een norse, bijna schreeuwerige stem die dringend en rauw aanvoelde. Anderen, zoals Beres Hammond, leunden op gladde, romantische ballads met een boterzachte toon en gospelfrasering.

De rode draad in dit alles? Gevoel. Of het nu glad of kras is, serieus of onnozel, de zang in reggaemuziek komt altijd uit een echte plaats. Dat is wat ze raakt. Geen perfecte techniek of flitsende loopjes. Maar het hart, de boodschap en de stijl blijven hangen lang nadat de beat is uitgegaan.

Aan de slag met je eigen reggaemuziek

Nu je een beter idee hebt van de belangrijkste reggae-instrumenten waaruit dit tijdloze genre bestaat, is het misschien tijd om je eigen reggae-opnames te gaan maken! Een van de beste manieren om inspiratie op te doen voor de reggaestijl is luisteren naar legendarische reggaeartiesten en analyseren wat hun muziek zo bijzonder maakt.