Textuur. Het zachte gevoel van je favoriete t-shirt. De knapperig-krokante sensatie van het laatste Girl Scout mint koekje dat in je mond verdwijnt. Kortom, iets wat je over het algemeen associeert met tactiele sensaties.

Dus als iemand het heeft over muzikale textuur, kan dat leiden tot wat hoofdbrekens. Wat is textuur in muziek? Hoe definieer je dat en hoe praat je erover? Waarom zou je erover praten? Gebruikt Nickelback textuur?

Allemaal goede vragen. Laten we bij het begin beginnen.

Wat is textuur in muziek?

Textuur in muziek verwijst naar de relatie tussen verschillende muzikale elementen van een stuk. Textuur voegt diepte, complexiteit en rijkdom toe aan muziek.

Een formele benadering om textuur te beschrijven zou een melodische lijn en de onderliggende harmonie (of het gebrek daaraan) gebruiken om de muzikale textuur te beoordelen, samen met de ritmische overeenkomsten of verschillen tussen hen. Deze benadering werd ontwikkeld als een manier om klassieke muziek (in al zijn vormen) te analyseren en laat niet echt ruimte voor het beschrijven van textuur die is gemaakt met moderne muziekproductietechnieken.

Bij een informele benadering worden ook andere elementen meegenomen in de muzikale textuur van een melodie, zoals vorm, tempo en klankkleur. Dit is vooral handig als je het hebt over hedendaagse of niet-traditionele muziek. Zo zou je Autechre's Gantz Gra f als 'korrelig' kunnen omschrijven, of TRXVELER's Treinamento De Força als 'scherp'.

In beide benaderingen gaat het bij textuur in muziek om hoe verschillende elementen samenwerken om een muziekstuk te creëren en de stemming, sfeer en het verhaal te beïnvloeden.

Manieren om textuur in muziek te beschrijven

Het is een vrije wereld en net zoals een muziekstuk verschillende emoties kan overbrengen op verschillende mensen, kunnen muzikale texturen ook verschillend geïnterpreteerd worden. Taal is een raar oud ding en het is aan jou hoe je besluit te communiceren.

Maar soms is het handig om een kader te hebben om vanuit te werken. En dat is waar de formele benadering van het bespreken van muzikale textuur om de hoek komt kijken.

De volgende termen worden vaak gebruikt in de muziekgeschiedenis en muziekanalyse om textuur in muziek te beschrijven, en textuur op deze manier begrijpen kan voor iedereen nuttig zijn. Maar wees gewaarschuwd; deze methodologie is sterk gericht op 'westerse' muziek. Ik zal hier later meer over zeggen...

Voor nu is het tijd om de 'Phonys' te introduceren!

Monofone textuur

De eerste en meest eenvoudige muzikale textuur is monofonie. In monofone muziek is er maar één muzieklijn. Geen harmonie. Geen ritmische begeleiding. Geen niets.

Het was een rage in de Middeleeuwen, toen de vroegste christelijke liederen - het zogenaamde gregoriaans - zo ongeveer de enige vorm van entertainment waren. Leuke tijden.

Een monofone textuur kan een solostem/instrument zijn, of meerdere instrumenten die tegelijkertijd hetzelfde spelen.

Stel je voor dat je bij een voetbalwedstrijd van Liverpool bent (voetbal, voor mijn Amerikaanse vrienden). Je begint You'll Never Walk Alone te zingen. Dat is een monofone textuur. Maar omdat je alleen bent, zou je het als 'dun' of 'dunnetjes' kunnen omschrijven.

Eén voor één beginnen mensen om je heen mee te doen. Omdat jij en je collega's dezelfde melodie zingen is het nog steeds een monofone textuur, maar je zou de textuur als iets dikker kunnen omschrijven.

Uiteindelijk zingt het hele stadion met je mee. Het is nog steeds een monofone textuur, omdat jullie allemaal één melodie zingen. Maar dankzij de verschillende timbres van de meerdere stemmen zou je het ook kunnen omschrijven als een dikke textuur.

Hieronder zie je een visuele weergave van een monofone textuur. De blauwe lijn stelt een enkele melodische lijn voor.

Homofone textuur

De volgende stap op de schaal van textuurcomplexiteit is homofone textuur. In homofone muziek is er één duidelijke melodische lijn met alle andere delen als harmonische begeleiding.

De grafiek hieronder toont een visuele voorstelling van een homofone textuur. De blauwe lijn stelt de muzikale hoofdlijn voor en de groene arcering toont de harmonische ondersteuning.

De meeste traditionele protestantse hymnes en de muziek van een barbershopkwartet zijn goede voorbeelden van homofone muzikale texturen. Er is geen enkele gospelmelodie die niet vertrouwt op homofonie om het dak eraf te krijgen. In deze voorbeelden bewegen de verschillende instrumenten of stemmen samen in blokakkoorden.

Traditioneel spelen in homofone texturen alle instrumenten hetzelfde ritme - dat van de melodielijn. Maar de term wordt vaak ruimer gebruikt om delen te omvatten die ritmisch verschillen van de hoofdmelodie.

Denk aan een zanger die akkoordbegeleiding speelt op een piano, of een accordeonspeler die een treurige melodie speelt met een gitaarplukbegeleiding op de achtergrond. Of misschien een klein jazzcombo dat ritmische en harmonische ondersteuning biedt aan een trompet die willekeurig improviseert. Hoewel ze niet dezelfde melodie uitvoeren, produceren ze ook geen onafhankelijke melodische delen. Het is allemaal gewoon homofoon.

Vanwege deze bredere definitie om homofone muziek te beschrijven, wordt het beschouwd als de meest gehoorde textuur in de hedendaagse muziek.

Heterofonische textuur

Dit is een minder gebruikelijke textuur als je dingen op een bredere schaal bekijkt, maar het is de moeite waard om er eens naar te kijken vanwege de toepassingen op een meer granulair niveau.

In heterofone muziek brengen meerdere uitvoerenden variaties van één melodielijn. Een zanger begeleid door een enkele bugel die dezelfde melodielijn speelt met hier en daar een riffje zou heterofoon zijn.

Terug naar onze Liverpool FC-wedstrijd (ze staan 2-0 voor, dus we voelen ons moedig). Iedereen zingt hetzelfde liedje mee. Plotseling begint de noordelijke tribune te riffen op de lang aangehouden noot van 'a-loooone', net als wanneer achtergrondzangers de hoofdhaak herhalen terwijl de leadzanglijn ad libs zingt. Dat, mijn vrienden, is een heterofonische textuur.

Polyfone textuur

Polyfone textuur - afgeleid van de Griekse woorden poly (veel) en phony (klanken) - is muziek die bestaat uit meerdere delen die elk een onafhankelijke melodische lijn spelen. Alle samenstellende delen klinken onafhankelijk en hebben hun eigen melodisch belang, maar ze werken allemaal samen om een interessante (en harmonisch zinvolle) textuur te creëren.

Polyfone muziek, ook wel contrapuntische muziek of contrapunt genoemd, was overheersend in de barok. Bachs preludes en fuga's zijn grote voorbeelden van polyfonie, en deze stijl van muziek schrijven met verschillende lagen gaat vandaag de dag nog steeds door.

Chris Rupp doet een prachtige cover van Shape of You van Ed Sheeran , waarin hij het nummer opnieuw vormgeeft met behulp van goed geschreven contrapunt. Het is een geweldig voorbeeld van het nemen van een homofone textuur en het veranderen in polyfone muziek. Bekijk het hieronder.

Merk op dat in een polyfone textuur elk deel een onafhankelijke melodie heeft. Dit is anders dan één melodielijn met instrumentale begeleiding, zelfs als alle instrumenten onafhankelijke partijen spelen. Het belangrijkste verschil is dat in een polyfone textuur elke partij functioneert als zijn eigen melodie.

Waarom is muzikale textuur belangrijk?

Naast het feit dat het je helpt om de muziek waarnaar je luistert beter te waarderen, heeft het begrijpen van muzikale textuur (zowel vanuit een formele als informele benadering) veel voordelen:

Prestaties:

Musici kunnen hun rol in een muziekstuk beter interpreteren als ze de aanwezige texturen begrijpen. Vooral in grote instrumentale groepen is het goed om te weten of je ondersteuning biedt (homofonie), bijdraagt aan een melodische lijn (monofonie of polyfonie) of versieringen levert (heterofonie).

Samenstelling

Het begrijpen van textuur in muziek kan een grote hulp zijn als je aan je eigen muziek werkt. Je kunt het manipuleren om specifieke emoties op te roepen of gebruiken om thematische elementen naar voren te halen. Wil je eenvoudig en direct zijn? Monofonie. Wil je benadrukken hoe ingewikkeld dingen zijn? Polyfonie is je vriend.

produceren

Als je de elementen van een track samenvoegt, denk dan na over de texturen die je creëert. De meeste muziek gebruikt tegenwoordig meerdere texturen in hetzelfde muziekstuk. Hoe je die texturen presenteert, beïnvloedt het verhaal dat je nummer vertelt en hoe betrokken je publiek zal zijn.

Mengen

Een moment nemen om na te denken over muzikale textuur kan je helpen om problemen op te lossen en creatieve effecten toe te voegen wanneer het aankomt op het mixen van een nummer.

Textuur in muziek: Formele versus informele benaderingen

Kies een liedje. Een willekeurig nummer. Afhankelijk van aan welke kant van het academische hek je zit, zijn er twee manieren om over de muzikale textuur te praten.

De formele benadering is om de muziek te analyseren door de lens van melodische lijnen, met behulp van de bovenstaande categorieën. Het is zeker een nuttig hulpmiddel om te begrijpen hoe muziek werkt.

Maar het is ook erg elitair en plaatst westerse muziek aan de top van de voedselketen met weinig tot geen respect voor culturen die al eeuwenlang slammers maken. Je zou het zelfs kunnen zien als een manier voor academici om hun eigen bestaan te rechtvaardigen.

De informele benadering is om over muzikale texturen te praten door met alles rekening te houden; melodische lijnen en onderliggende harmonie, dynamiek, het timbre van de instrumenten, de grootte van het ensemble, de betrokken ritmes, de complexiteit van de mix enz.

Beide benaderingen zijn geldig en nuttig om muziek te begrijpen, en weten waar je naar kijkt kan je helpen om betere mixen te maken en je te helpen bij het schrijven of produceren van een nummer.

Conclusie

Dus daar heb je het: alles wat je moet weten over wat textuur is in muziek.

Kortom, op een informeel niveau kun je elk woord gebruiken om textuur te beschrijven. Hoe je communiceert is aan jou.

Maar als je muziekprofessor je vraagt om de textuur in een pianoconcert van Mozart te beschrijven, doe je er goed aan om de formele benadering te kiezen:

• Monofone textuur: muziek met maar één melodie
• Homofone textuur: muziek met stemmen die één melodie spelen en meestal dezelfde ritmes. Een bredere definitie omvat ritmische en harmonische begeleiding onder de melodie, zoals het tokkelen van akkoorden op een gitaar.
• Polyfone textuur: muziek met meerdere, onafhankelijke melodische lijnen.
• Heterofone textuur: muziek waarbij een melodie wordt gevarieerd door een extra partij op hetzelfde moment als de oorspronkelijke melodie.

Ga nu en maak de texturale muziek!