Muzyka dub może i zaczynała jako gatunek niszowy, ale jej wpływy sięgają daleko poza wybrzeża Jamajki, gdzie się narodziła. Od pełnych echa utworów legend muzyki reggae z lat 70. po ciężkie basowe produkcje dzisiejszej elektronicznej muzyki tanecznej, dub odcisnął swoje piętno na szerokiej gamie muzyki popularnej.

Artyści tacy jak The Clash i Massive Attack zanurzyli się w dubowej puli, tworząc muzykę, która od dawna rezonuje z publicznością na całym świecie, ale w jakiś sposób dub sam w sobie pozostaje gatunkiem, który wciąż pozostaje pod radarem dla wielu.

Pomimo dziesięcioleci wpływów, muzyka dub nadal jest dźwiękiem, który jest zarówno wszechobecny, jak i nieuchwytny. W tym artykule zamierzamy zagłębić się w historię, wpływy i ikony sceny muzyki dub. Pod koniec zobaczysz, dlaczego dub zasługuje na coś więcej niż tylko ukłon uznania. I kto wie? Być może w swoim następnym utworze wykorzystasz beat inspirowany dubem!

Czym jest muzyka dub?

Muzyka dub, często określana jako "dub reggae", narodziła się z instrumentalnych wersji jamajskich piosenek reggae pod koniec lat 60. i na początku lat 70. XX wieku. Wszystko zaczęło się od prostego, ale genialnego (i przypadkowego) pomysłu rozebrania piosenek reggae do gołych kości - usunięcia głównego wokalu, a czasem zachowania wokali podkładowych - tworząc przestrzeń, w której rytm lub "riddim" zajmował centralne miejsce.

W tych wczesnych utworach dubowych chodziło o drum and bass, bicie serca muzyki reggae, obnażone dla wszystkich.

Nazwa "dub" pochodzi od " dubplates " , które były płytami acetatowymi używanymi przez operatorów systemów dźwiękowych do testowania nowych miksów lub odtwarzania ekskluzywnych utworów. Sam termin "dub" stał się synonimem remiksowania i modyfikowania tych instrumentalnych wersji, dodając warstwy efektów, takich jak pogłos, echo i opóźnienie.

Zasadniczo producent stał się artystą, remiksując i przekształcając muzykę w czasie rzeczywistym, zmieniając mikser we własny instrument.

Na początku swojego istnienia muzyka dub była surowa i organiczna. Producenci używali studia jako swojego kreatywnego placu zabaw. Ale wraz z rozwojem technologii, muzyka dub również. Maszyny perkusyjne i samplery w końcu weszły do miksu, popychając gatunek na nowe terytoria.

Dziś muzyka dub wyewoluowała niemal w swój własny gatunek muzyki elektronicznej, wpływając na wszystko, od hip-hopu po EDM. Jednak w swej istocie dub pozostaje wierny swoim korzeniom - celebracji rytmu, eksperymentów i potęgi basu!

Historia muzyki dub

"Na plaży"

Narodziny muzyki dub to jeden z tych szczęśliwych wypadków, które na zawsze zmieniły bieg historii muzyki.

Był rok 1968 na Jamajce, a powietrze wypełniały dźwięki muzyki reggae. Producent sound systemu Rudolph "Ruddy" Redwood właśnie zlecił studiu Treasure Isle wytłoczenie nagrania przebojowego singla "On the Beach" zespołu Paragons.

Jednak mała wpadka Byrona Smitha, inżyniera studia, doprowadziła do czegoś magicznego.

Smith przypadkowo wytłoczył kopię utworu bez wokalu - tylko instrumental. Zamiast wyrzucić tę "pomyłkę", Redwood zdecydował się ją wykorzystać, nagrywając wersję bez wokalu na jednej ze swoich imprez sound systemowych.

Odpowiedź była elektryczna.

Tłum pokochał okrojone, rytmiczne brzmienie, a instrumentalna wersja szybko stała się ogromnym hitem. Co sprawiło, że była tak wyjątkowa? Po pierwsze, dawało to więcej miejsca na oddychanie muzyką, a także otwierało możliwości dla czegoś, co nazywa się "toastingiem", gdzie DJ-e rozmawiali, skandowali lub śpiewali nad riddimem. Był to wczesny prekursor tego, co obecnie uznajemy za nowoczesny rap i hip-hop.

The King Tubby Sound

Przypadkowe narodziny muzyki dub w końcu przyciągnęły uwagę jednego z jej najbardziej wpływowych pionierów, Osbourne'a "King Tubby" Ruddocka. Inżynier dźwięku z wyczulonym słuchem na innowacje, King Tubby dostrzegł potencjał przeniesienia idei instrumentalnych utworów reggae na wyższy poziom. Zainspirowany wieloma możliwościami, Tubby opracował własną formułę dub, która polegała na dekonstrukcji i rekonstrukcji.

Brał oryginalne utwory reggae i rozbierał je do ich podstawowych elementów - głównie perkusji i basu, znanych jako "riddim". Następnie nakładał na ścieżki mieszankę echa, pogłosu i opóźnienia. Wokale były często redukowane do fragmentów, echa oryginału, podczas gdy inne instrumenty wpadały i wypadały z miksu, tworząc wciągające wrażenia słuchowe.

To innowacyjne podejście do produkcji muzycznej wkrótce rozprzestrzeniło się jak pożar, a muzyka dub szybko ewoluowała z fenomenu soundsystemowego do podstawy studia nagraniowego. Wkrótce albumy dub zaczęły pojawiać się na półkach sklepowych, przedstawiając światu nową, eksperymentalną stronę reggae.

Dubbing głównego nurtu

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku scena muzyczna Jamajki przeżywała rozkwit dzięki głównym hitom ska, rocksteady i reggae. Gatunki te praktycznie zdominowały fale radiowe i sale taneczne. Ale podczas gdy te utwory rozświetlały listy przebojów, coś rewolucyjnego szykowało się na stronach B.

Systemy dźwiękowe, zawsze poszukujące czegoś nowego i ekscytującego, zaczęły eksperymentować z rewersami tych popularnych płyt. Zamiast po prostu tłoczyć oryginalne utwory, zaczęli tworzyć dubowe wersje stron A, pozbawiając je wokali i bawiąc się elementami instrumentalnymi.

Te dubowe wersje dały nowe życie mainstreamowym hitom.

Na przykład "King Tubby Meets Rockers Uptown" było dubową wersją "Baby I Love You So" Jacoba Millera, stając się jedną z najbardziej znanych dubowych wersji strony A.

Eksperci Dub wkraczają na scenę

Na początku lat 70. muzyka dub stała się pełnoprawnym ruchem. Na scenę wkroczyło kilku pionierskich producentów, z których każdy wniósł swój własny smak do rozwijającego się gatunku. Nazwiska takie jak Lee "Scratch" Perry, King Tubby, Augustus Pablo i Errol Thompson zaczęły odbijać się echem na ulicach Kingston, gdy ci wizjonerzy wyrzeźbili swoje miejsce jako prawdziwi właściciele dubu.

Jednym z takich współtwórców dubowej rewolucji był Derrick Harriott, producent, który wniósł do gatunku swój własny, unikalny charakter.

Harriott stał się znany z pomysłowego wykorzystania efektów dźwiękowych, dodając do swoich dubów elementy takie jak syreny, grzmoty, a nawet fragmenty dialogów. Efekty te dodawały muzyce warstwy atmosfery i dramatyzmu, sprawiając, że każdy utwór wydawał się żywą, oddychającą istotą.

Tworzenie brytyjskiej sceny dubowej

Kiedy jamajscy imigranci osiedlili się w Wielkiej Brytanii w latach 70. i 80., przywieźli ze sobą dźwięki reggae i muzyki dub. Ta wymiana kulturowa zapoczątkowała powstanie odrębnej brytyjskiej sceny dub.

Pionierscy artyści, tacy jak Dennis Bovell, Mad Professor i Jah Shaka, odegrali kluczową rolę w kształtowaniu tego ruchu, nadając dudniącym liniom basowym i hipnotycznym rytmom jamajskiego dubu swój własny, unikalny brytyjski smak.

Dennis Bovell, znany jako "ojciec chrzestny UK Dub", odegrał kluczową rolę w popularyzacji dubu wśród brytyjskich mas. Jego praca z zespołami takimi jak Matumbi pomogła wypełnić lukę między reggae, dubem i rodzącą się sceną punkową.

Podobnie Mad Professor zasłynął ze swojego eksperymentalnego podejścia, łącząc tradycyjne elementy dubu z elektronicznymi dźwiękami, aby stworzyć futurystyczny, kosmiczny klimat, który rezonował z młodzieżą tamtej epoki. Jah Shaka był orędownikiem duchowej strony dubu, wykorzystując swoją muzykę do promowania przesłania pokoju, miłości i oporu.

Ci brytyjscy pionierzy dubu zainspirowali również falę zespołów crossoverowych, które włączyły dub do własnego brzmienia, pomagając w ten sposób dotrzeć do jeszcze szerszej publiczności.

Zespoły takie jak The Police, The Clash i UB40 zaczęły eksperymentować z głębokimi rytmami dubu i efektami echa, łącząc je z punkiem, rockiem i nową falą. Kultowy album The Clash " Sandinista! " i utwór The Police "Walking on the Moon" pokazują, jak dub wpłynął na główny nurt brytyjskiej muzyki.

Brytyjska scena dubowa nie tylko dała platformę jamajskim dźwiękom, ale także rozszerzyła zasięg muzyki dub.

Dub Goes Electronic

Na początku lat 80. ewolucja muzyki dub przybrała ekscytujący obrót, gdy zaczęły pojawiać się elektroniczne remiksy. Producenci zaczęli eksperymentować z syntezatorami, automatami perkusyjnymi i cyfrowymi efektami dźwiękowymi, przesuwając granice charakterystycznego brzmienia dubu. Era ta dała początek fuzji dubu z muzyką elektroniczną, tworząc zupełnie nowe spektrum podgatunków, które do dziś wpływają na świat muzyki.

Gdy dub wkroczył w erę cyfrową, pojawiło się kilka elektronicznych form dubu:

• Dubstep: Wielu współczesnych fanów dubstepu nie zdaje sobie sprawy, że gatunek ten powstał w Wielkiej Brytanii pod koniec lat 90-tych. Początkowo dubstep czerpał z głębokiego basu i ciężkich elementów dubu z pogłosem i łączył je z mroczniejszym, bardziej agresywnym brzmieniem. Pionierscy artyści tacy jak Skream, Benga i Burial pomogli zdefiniować ten gatunek, który szybko zyskał popularność w undergroundowych klubach, a później eksplodował na globalnej scenie muzycznej.
• Dubtronica: Dzięki atmosferycznym cechom dubu i elektronicznej perkusji, dubtronica stała się przestrzenią do eksperymentów. Artyści tacy jak Thievery Corporation i Ott są znani ze swojej twórczości w tym gatunku.
• Dub Techno: Dub techno czerpie z minimalizmu techno i dodaje do niego głębokie, odbijające się echem cechy dubu. Artyści tacy jak Basic Channel i Deepchord byli pionierami tego gatunku.
• Psydub: Fuzja dubu i muzyki psychodelicznej, psydub oferuje trippy, oszałamiające doznania słuchowe. Shpongle i Younger Brother są kluczowymi postaciami na scenie psydub.
• Trip-Hop: Trip-hop łączy dub z hip-hopem, jazzem i muzyką elektroniczną, tworząc gatunek, który jest zarówno chłodny, jak i ostry. Massive Attack, Portishead i Tricky to jedni z najbardziej kultowych artystów, którzy powstali na scenie trip-hopowej lat 90-tych.

W miarę upływu czasu nakładanie się dubu i dancehallu również stało się bardziej wyraźne, zwłaszcza gdy dancehall zaczął zawierać elementy elektroniczne pod koniec lat 80. i na początku lat 90. XX wieku.

Artyści tacy jak King Jammy odegrali kluczową rolę w tej fuzji, a później artyści tacy jak Shabba Ranks i Buju Banton jeszcze bardziej zatarli granice, wykorzystując techniki produkcji inspirowane dubem do tworzenia hitów dancehall.

Reggae vs. Dub

Reggae i dub to dość blisko spokrewnione gatunki, więc nic dziwnego, że wiele osób mówi o nich zamiennie. Po pierwsze, oba są zakorzenione w bogatych tradycjach muzycznych Jamajki.

Jednakże, choć mają one wiele podobieństw, istnieją pewne kluczowe różnice, które je od siebie odróżniają. Oto zestawienie głównych różnic między reggae i dub:

• Struktura :
  • Reggae: Zazwyczaj charakteryzuje się ustrukturyzowanymi formatami piosenek z wersami, refrenami i często silnymi melodiami wokalnymi.
  • Dub: Głównie instrumentalny, z naciskiem na remiksowanie i manipulowanie elementami oryginalnego utworu, często usuwając lub minimalizując wokale.
• Oprzyrządowanie :
  • Reggae: Opiera się na pełnej konfiguracji zespołu, w tym gitarze, basie, perkusji, klawiszach i rogach, z silnym naciskiem na rytm i melodię.
  • Dub: Skupia się głównie na basie i perkusji ("riddim"), często pozbawiając inne instrumenty lub używając ich oszczędnie z dodanymi efektami.
• Techniki produkcji :
  • Reggae: Nagrany i wyprodukowany z minimalną ilością efektów dźwiękowych, skupiający się na naturalnym brzmieniu zespołu na żywo.
  • Dub: Znany z eksperymentalnego wykorzystania efektów studyjnych, takich jak pogłos, echo i opóźnienie, tworząc bardziej przestrzenne, nieziemskie brzmienie.
• Obecność wokalna :
  • Reggae: Wokale odgrywają główną rolę, przekazując przesłanie piosenki, często z motywami miłości, sprawiedliwości społecznej i duchowości.
  • Dub: Wokale, jeśli są obecne, są zwykle fragmentaryczne, z echem lub zremiksowane, stając się częścią ogólnej tekstury, a nie centralnym punktem.
• Cel :
  • Reggae: Celem jest dostarczenie spójnej piosenki z wyraźną narracją lub przesłaniem.
  • Dub: Często służy jako remiks lub reinterpretacja muzyki reggae, koncentrując się na nastroju, rytmie i eksperymentach dźwiękowych.
• Wpływ na kulturę :
  • Reggae: Powszechnie uznawany za swój wpływ na światową muzykę, szczególnie w szerzeniu jamajskiej kultury oraz przesłania pokoju i jedności.
  • Dub: wpływ na kształtowanie brzmienia nowoczesnej muzyki elektronicznej, od hip-hopu po EDM, i znany ze swojej roli w kulturze remiksów.

Choć muzyka dub i reggae mają wspólne korzenie, to różnią się podejściem do tworzenia muzyki.

Ikoniczni artyści dubowi

King Tubby

King Tubby, urodzony jako Osbourne Ruddock, często nazywany jest "ojcem dubu".

Jako pionierski inżynier dźwięku, Tubby zrewolucjonizował produkcję muzyczną, zmieniając mikser w instrument. Jego przełomowa praca polegała na rozbieraniu utworów reggae na czynniki pierwsze i dodawaniu innowacyjnych efektów dźwiękowych, takich jak echo, pogłos i opóźnienie.

Utwory takie jak King Tubby Meets Rockers Uptown z udziałem Augustusa Pablo prezentują jego charakterystyczny styl. Wpływ Tubby'ego jest ogromny i pod każdym względem położył podwaliny pod współczesną kulturę remiksowania i muzykę elektroniczną.

Lee Scratch Perry

Lee "Scratch" Perry, znany również jako "The Upsetter", to kolejna z najbardziej ekscentrycznych i wpływowych postaci dubu. Jako producent, mikser i artysta, Perry pracował w Black Ark Studio na Jamajce, tworząc jedne z najbardziej przełomowych utworów dub wszechczasów.

Był mistrzem w używaniu niekonwencjonalnych dźwięków, takich jak tłuczone szkło czy odgłosy zwierząt, nakładanych z dużym pogłosem i opóźnieniem, aby stworzyć nie z tego świata pejzaże dźwiękowe. Współpraca Perry'ego z artystami takimi jak Bob Marley i The Wailers, a także jego własne albumy, pomogły przesunąć granice tego, czym może być dub, czyniąc go ikoną gatunku.

Augustus Pablo

Augustus Pablo, urodzony jako Horace Swaby, jest najbardziej znany z mistrzowskiego wykorzystania melodiki, instrumentu, który spopularyzował w muzyce reggae i dub. Jego charakterystyczne brzmienie, które można opisać jako nawiedzone, eteryczne i melodyjne, z głębokimi, odbijającymi się echem liniami basowymi, stało się znakiem rozpoznawczym gatunku dub.

Współpraca Pablo z Kingiem Tubbym zaowocowała jednymi z najbardziej kultowych albumów dubowych, w tym King Tubby Meets Rockers Uptown. Jego umiejętność łączenia tradycyjnej muzyki jamajskiej z eksperymentalnymi elementami dubu pomogła ugruntować jego miejsce jako jednego z najbardziej innowacyjnych i trwałych artystów tego gatunku.

Szalony profesor

Mad Professor, urodzony jako Neil Fraser, jest kluczową postacią w ewolucji dubu, szczególnie w Wielkiej Brytanii. Znany ze swojego futurystycznego podejścia do gatunku, Mad Professor przyjął cyfrową stronę rzeczy, popychając dub na nowsze elektroniczne terytoria.

Jego seria Dub Me Crazy prezentowała innowacyjne wykorzystanie syntezatorów, samplerów i automatów perkusyjnych, łącząc tradycyjne techniki dubowe z najnowocześniejszą produkcją. Współpraca Mad Professora z wieloma artystami, w tym z Massive Attack na ich albumie No Protection, pomogła przybliżyć dub szerszej publiczności.

Naukowiec

Scientist, urodzony jako Hopeton Overton Brown, był protegowanym Kinga Tubby'ego i stał się znany ze swojego zabawnego podejścia do dubu. Zaczynając jako praktykant w studiu Tubby'ego, Scientist szybko rozwinął swój własny styl, charakteryzujący się ciężkim basem, unikalnymi efektami echa i skomplikowaną manipulacją dźwiękiem. Albumy takie jak Scientist Rids the World of the Evil Curse of the Vampires i Scientist Wins the World Cup są często znane ze swoich pomysłowych tytułów i pionierskich technik produkcji.

Zdolność Scientista do tworzenia żywych, niemal filmowych pejzaży dźwiękowych uczyniła go jedną z najbardziej znanych i lubianych postaci na scenie dubowej.

5 najważniejszych wskazówek dotyczących miksowania dubu

Dub to wyjątkowa forma sztuki. Pod wieloma względami "konsola mikserska" jest najważniejszym instrumentem.

Oczywiście we wczesnych dniach dubu pionierzy tacy jak King Tubby i Lee "Scratch" Perry zamienili studio w swoje instrumenty. Dziś, choć komputery zmieniły sposób, w jaki tworzymy dub, istota tego rzemiosła pozostaje taka sama.

Oto kilka wskazówek, które pomogą ci opanować sztukę miksowania dubu na nowoczesnym sprzęcie:

1. Podejście ręczne

Jeśli chodzi o miksowanie dubu, jest coś wyjątkowo potężnego w używaniu rąk. Podczas gdy narzędzia cyfrowe oferują precyzję, dotykowa forma ekspresji, która pochodzi z fizycznej interakcji ze sprzętem, jest niezastąpiona.

W dubie, twoje ręce powinny działać jako przedłużenie twoich kreatywnych instynktów.

Ręczne podejście do miksowania pozwala połączyć się z muzyką na głębszym poziomie. Niezależnie od tego, czy naciskasz suwaki, czy przekręcasz pokrętła na konsoli, fizyczna czynność manipulowania dźwiękiem w czasie rzeczywistym zapewnia poziom spontaniczności i intuicji, który jest sercem dubu. Kiedy fizycznie angażujesz się w konsolę mikserską lub sprzęt, reagujesz na muzykę w danym momencie, podejmując decyzje w oparciu o wyczucie, a nie teorię.

Krótko mówiąc, dub zawsze powinien być procesem instynktownym.

2. Konfigurowanie szablonu sesji dub

Jeśli chodzi o miksowanie dubu, przygotowanie jest kluczowe.

Niezależnie od tego, czy pracujesz z rackiem zewnętrznym, czy z programem DAW, posiadanie szablonu sesji z gotowymi do rocka wysyłkami pomocniczymi może zaoszczędzić czas i pomóc ci pozostać w twórczym przepływie. Oto zestawienie niektórych niezbędnych auxów i efektów, które powinieneś uwzględnić w swojej konfiguracji:

• Mono Spring Reverb: Możesz użyć klasycznego pogłosu sprężynowego, aby dodać ziarnistego, analogowego ciepła do miksu. Idealny do wysyłania uderzeń werbla lub fragmentów wokalu, aby stworzyć autentyczny, oldschoolowy klimat dub. Konfiguracja mono pomaga utrzymać efekt ścisły i skoncentrowany. Jeśli używasz sprzętu, dobrym wyborem będzie Fender '63 Reverb Unit. Jeśli pracujesz w pudełku, sprawdź AKG BX 20 od UAD.
• Cyfrowy pogłos stereo: Cyfrowy pogłos stereo zapewnia szerszy dźwięk stereo. Przeprowadź przez niego swoje gitary, rogi, a nawet pełne zestawy perkusyjne, aby stworzyć bujną atmosferę. Efekt ten dobrze sprawdza się przy dodawaniu głębi do miksu, sprawiając, że wydaje się on bardziej przestrzenny. Lexicon PCM 92 jest idealny do ekspansywnego pogłosu po stronie sprzętowej, ale jeśli szukasz oprogramowania, Valhalla VintageVerb jest najlepszym wyborem.
• Long-Building Dub Echo (Mono lub Stereo): Jest to niezbędny element dubu. Ustaw opóźnienie z długą pętlą sprzężenia zwrotnego, pozwalając mu budować i ewoluować w czasie. Użyj go w trybie mono, aby uzyskać bardziej bezpośredni, skupiony dźwięk, lub w trybie stereo, aby uzyskać szerszy, bardziej wciągający efekt. Idealny, aby pozwolić gitarowemu riffowi lub linii wokalnej odejść w nieskończoność, tworząc klasyczną dubową przestrzeń. Roland RE-201 Space Echo jest najbardziej oczywistym wyborem, choć dla większej elastyczności polecam Soundtoys EchoBoy.
• Fazer: Fazer doskonale nadaje się do dodawania ruchu i tekstury do miksu. Możesz wysłać swoje hi-haty, syntezatory, a nawet całe pętle perkusyjne przez phaser, aby stworzyć wirujący, hipnotyczny efekt. Jako gitarzysta, Electro-Harmonix Small Stone Phaser jest jednym z moich ulubionych urządzeń. Jeśli jednak chcesz skorzystać z oprogramowania, sprawdź Soundtoys Phasemistress.

3. Tworzenie długich opóźnień echa dubu

Jedną z charakterystycznych technik w muzyce dub jest tworzenie głębokich, ewoluujących opóźnień echa, które wydają się rozciągać w nieskończoność. Sercem tego dźwięku jest prosta, ale potężna sztuczka: wysyłanie opóźnienia z powrotem do siebie. Ta metoda, często nazywana "pętlą sprzężenia zwrotnego", jest kamieniem węgielnym produkcji dub.

Aby osiągnąć ten efekt, należy skierować wyjście jednostki opóźniającej z powrotem do jej wejścia.

Oto jak to działa: gdy sygnał opóźnienia jest podawany z powrotem do siebie, tworzy pętlę, która powoduje, że echa budują się i ewoluują w czasie, stając się bardziej intensywne z każdym powtórzeniem. Ta pętla sprzężenia zwrotnego może być regulowana w celu kontrolowania czasu trwania echa i jego interakcji z resztą miksu.

Zalecam korzystanie z analogowych delayów, ponieważ naturalne niedoskonałości i dziwactwa sprzętu dodają magii. Urządzenia analogowe, takie jak Roland Space Echo lub klasyczne opóźnienia taśmowe, często wprowadzają subtelne zmiany w wysokości, czasie i tonie, gdy echo się powtarza, nadając utworom dub ciepły, ziarnisty charakter.

Ponieważ czasy opóźnień nie są idealnie zgrane w czasie, wybory opierają się na wyczuciu, a nie na ścisłych zasadach. Manipulując sprzężeniem zwrotnym i czasem opóźnienia, reagujesz na muzykę w czasie rzeczywistym.

Jednym z najskuteczniejszych sposobów na stworzenie fajnego dubowego echa jest zmiana tempa opóźnienia z bardzo szybkiego na bardzo wolne. Zacznij od szybkiego, ciasnego opóźnienia, aby stworzyć poczucie pilności, a następnie stopniowo zwalniaj, aby rozciągnąć echa, tworząc rozległy, przestronny krajobraz dźwiękowy.

4. Akcentowanie bębnów

W muzyce dub perkusja jest wszystkim.

Aby wyróżnić swoje bębny, będziesz chciał wykazać się kreatywnością przy użyciu efektów i przetwarzania. Jednym ze sposobów na to jest wysyłanie określonych elementów perkusji do auxów wyposażonych w fazery, pogłosy sprężynowe lub opóźnienia, które mogą dodać głębi, ruchu i atmosfery.

Na przykład, spróbuj wysłać werbel do aux z klasycznym pogłosem sprężynowym mono lub wyślij hi-haty lub perkusję do phasera na ścieżce aux.

Oprócz kreatywnych efektów, kluczowe jest uzyskanie odpowiedniego uderzenia i obecności w bębnach. Kompresory takie jak DBX-160 są fantastyczne do tego celu. Ustaw średni atak i szybkie zwolnienie, aby przepuścić początkowe transjenty, a następnie wybierz kompresję do smaku. Zapewni to perkusji charakterystyczny trzask i uderzenie, które przebija się przez miks.

Przemyślenia końcowe

Muzyka dub to coś więcej niż gatunek. Zrodzona z bogatych tradycji muzyki jamajskiej, wyewoluowała ze swoich korzeni w dynamiczną, stale rozwijającą się formę sztuki. Historia dubu jest długa i głęboka. Od muzyki reggae wtłoczonej w utwory instrumentalne i instrumentalnej muzyki reggae zremiksowanej do nowoczesnej muzyki tanecznej, muzyka dub wciąż ewoluuje w formie, jaką znamy.

Mamy nadzieję, że ten mały przewodnik po muzyce dub pozwolił ci lepiej docenić ten gatunek i zainspirował cię do stworzenia go na własną rękę!