Nasycenie i zniekształcenia pojawiają się w prawie każdym miksie, który robię.

Niezależnie od tego, czy chcesz ocieplić poszczególne utwory, czy też dodać trochę chrupkości do wokalu lub gitary, narzędzia te są niezwykle wszechstronne.

Jednak przy tak szerokim zakresie stylistycznym urządzeń nasycających i zniekształcających, wielu producentów jest zdezorientowanych, jeśli chodzi o wybór odpowiedniego do swoich celów. Ponadto, przy nieskończonej liczbie porad dotyczących nasycenia w Internecie, wielu producentów wyrządza więcej szkody swoim miksom niż pożytku.

Dlatego w tym przewodniku chcę wyjaśnić wszystko, co musisz wiedzieć o różnicach między nasyceniem a zniekształceniem.

Zanurzmy się!

Różnica między nasyceniem a zniekształceniem

Jeśli jesteś w nastroju TLDR, przedstawię ci krótkie podsumowanie tych dwóch.

Nasycenie jest wynikiem zniekształceń i kompresji, które powstają w wyniku przeciążenia układu elektrycznego (np. magnetofonu lub wzmacniacza).

Z drugiej strony, zniekształcenia to termin, którego używamy do opisania zmiany kształtu fali, tworząc unikalną tonację w porównaniu do "suchego" lub niezniekształconego sygnału.

W produkcji muzycznej producenci zwykle używają tych terminów zamiennie. Nawet poza terminami "nasycenie" i "zniekształcenie", być może słyszałeś inne podobne terminy, takie jak overdrive, fuzz, zniekształcenie harmoniczne, crunch lub bardziej ezoteryczne słowa, takie jak "vibe" i "color".

Podobnie jak termin "producent" zmienił się w ciągu ostatnich kilku dekad, tak samo zmieniły się te terminy, co prawdopodobnie jest powodem, dla którego wielu producentom tak trudno jest zrozumieć jeden lub drugi.

Ważne jest, aby pamiętać, że chociaż nasycenie i zniekształcenia są podobne, oznaczają różne rzeczy u ich podstaw. Na początek przyjrzymy się, w jaki sposób nasycenie występuje jako całość i jakie elementy się na nie składają. Następnie przejdziemy do zniekształceń, zanim przyjrzymy się unikalnym stylom każdego z tych typów przetwarzania, których można użyć.

Zrozumienie nasycenia

Chociaż używamy terminu nasycenie, aby wyjaśnić efekt, który wykorzystujemy w przetwarzaniu dźwięku, kiedyś był to proces fizyczny.

Gdy inżynierowie wysyłali sygnał elektryczny do sprzętu z komponentami elektrycznymi, a sygnał ten wzrastał powyżej progu, z którym sprzęt mógł sobie poradzić, otrzymywaliśmy rozpoznawalny efekt dźwiękowy, który nazywamy nasyceniem.

Istnieje kilka powodów, dla których tak się dzieje.

Kompresja w nasyceniu

Zacznijmy od wyobrażenia sobie, że doprowadzamy sygnał elektryczny, taki jak DI z gitary elektrycznej, do elementu elektrycznego, takiego jak tranzystor, np. z konsoli sprzętowej. Sposób działania tranzystora zależy od poziomu sygnału wejściowego.

Jeśli wyślemy gitarę przez konsolę, a poziom wyjściowy będzie taki sam jak wejściowy, będzie to odpowiedź liniowa.

Przyjrzyjmy się powyższemu wykresowi, który przedstawia współczynniki kompresji.

Pierwsza linia, przesuwająca się od lewej do prawej, reprezentuje stosunek 1:1. Jest to linia liniowa, w której wejście odpowiada wyjściu.

Gdy przejdziemy do 2:1, dojdziemy do punktu, w którym każde 2 dB sygnału wejściowego daje 1 dB. Jest to odpowiedź nieliniowa.

W tym przypadku chodzi o nasycenie.

Jeśli przychodzący sygnał gitarowy, o którym mówiliśmy wcześniej, był tak gorący, że tranzystor w konsoli nie mógł sobie z nim poradzić, musiałby zainicjować nieliniową odpowiedź. Tak więc, jeśli pomyślimy o powyższym wykresie jako o sposobie, w jaki sygnał przemieszcza się do komponentu elektrycznego, możemy myśleć o wyższych współczynnikach jako o gorętszych sygnałach przychodzących.

Gdy przeciążymy konsolę gorącym sygnałem przychodzącym z gitary, zacznie ona go kompresować, dając nam kompresję z miękkim kolanem. Nazywa się to "miękkim kolanem", ponieważ początek kompresji jest stopniowy wraz ze zmianą stosunku między sygnałem przychodzącym i wychodzącym. Różni się to od kompresji twardego kolana, w której sygnał przychodzący kompresuje się do ustawionego współczynnika natychmiast po osiągnięciu określonego progu.

Gdy konsola w tym przykładzie jest przeciążona na niższym poziomie, możemy uzyskać stosunkowo niski współczynnik 2:1. Jednak na wyższych poziomach może on wzrosnąć do 4:1.

Krzywa kolana i stopień kompresji sygnału będą zależeć od rodzaju elementu elektrycznego, który nasycamy. Dlatego nasycenie lampowe brzmi inaczej niż nasycenie transformatorowe i tranzystorowe, które również brzmią inaczej.

Zasadniczo, dźwięki nasycenia, które można uzyskać, są nieskończone, ponieważ istnieją setki tysięcy różnych typów komponentów elektrycznych, które możemy nasycić za pomocą różnych sygnałów. Nawet ten sam przychodzący sygnał może nasycić urządzenie w różny sposób, w zależności od częstotliwości odtwarzanych nut lub ogólnego zakresu dynamiki sygnału.

Za chwilę zagłębimy się w różne rodzaje zniekształceń i nasycenia, ale najpierw przyjrzyjmy się aspektowi zniekształceń nasycenia.

Zniekształcenia w nasyceniu

Wiem, że pewnie myślisz sobie: "Myślałem, że nasycenie i zniekształcenia to dwie różne rzeczy?".

Masz rację, choć jest to nieco bardziej skomplikowane.

Gdy przychodzący sygnał staje się wystarczająco gorący, dochodzi nie tylko do kompresji, ale także do zniekształceń. Dzieje się tak, ponieważ małe fluktuacje w kształcie fali zaczynają się pojawiać, gdy sygnał mocniej naciska na dany próg.

Jeśli spojrzymy na powyższy wykres, możemy zobaczyć skoki, inaczej znane jako harmoniczne, w obciążeniu nieliniowym, co zasadniczo sprawia, że kształt fali jest bardziej złożony niż oryginalny.

Harmoniczne to wielokrotności sygnału wejściowego po stronie wyjściowej.

Powiedzmy, że przepuściliśmy przez konsolę falę sinusoidalną o częstotliwości 100 Hz i podkręciliśmy sygnał wejściowy na tyle wysoko, aby nasycić tranzystor. Spowodowałoby to zniekształcenia, generując harmoniczne na szczycie sygnału.

Mógłby on generować wielokrotności 200 Hz i 400 Hz, które byłyby harmonicznymi drugiego i trzeciego rzędu, z których pierwsza byłaby początkową falą sinusoidalną 100 Hz.

Rodzaj generowanych harmonicznych zależałby od wielu zmiennych, w tym poziomu sygnału przychodzącego, tego, czy sygnał przychodzący jest już nasycony, czy nie, jakie typy komponentów elektrycznych są używane itp.

Nawet zmienne losowe, takie jak temperatura pracy urządzeń, mogą wpływać na zawartość harmonicznych. Na przykład wzmacniacz z gorącymi lampami będzie działał inaczej niż wzmacniacz z zimniejszymi lampami.

Chodzi o to, że nasycenie jest bardzo zniuansowaną formą przetwarzania, w której uzyskany dźwięk zależy od nieskończonej kombinacji zmiennych. Zanim zagłębimy się w różne style nasycenia, chciałbym szybko upewnić się, że dokładnie rozumiesz, czym różni się zniekształcenie samo w sobie od tego, o czym właśnie rozmawialiśmy.

Zrozumienie zniekształceń

Jak już wspomniałem, zniekształcenia mają związek ze zmianą kształtu fal.

Istnieją nieskończone style zniekształceń, podobnie jak w przypadku nasycenia, w tym zniekształcenia fazowe, zniekształcenia intermodulacyjne, zniekształcenia bitowe i jedno z najpopularniejszych, zniekształcenia harmoniczne. Mogą one również różnić się stylem i brzmieniem w zależności od kilku zmiennych.

Gdybyśmy mieli przejść do kwestii technicznych, moglibyśmy powiedzieć, że każda forma manipulacji dźwiękiem jest zniekształceniem, ponieważ bierzemy dźwięk w jego oryginalnym kształcie fali i zmieniamy jego stan. Kiedy dodajesz filtr górnoprzepustowy lub kompresujesz sygnał, zmieniasz jego kształt fali. Kiedy wysyłasz sygnał przez efekt chorus, zmieniasz kształt fali.

Jednak myślenie o tym w ten sposób w tym kontekście jest nieprzydatne, dlatego też pozostaniemy przy mówieniu o zniekształceniach harmonicznych. Dla celów naukowych należy pamiętać, że zniekształcenia występują w zasadzie wszędzie i wszędzie w dźwięku, nawet w dźwiękach, które uważamy za stosunkowo "czyste".

Przejdźmy teraz do zniekształceń harmonicznych, które są tym, co większość ludzi kojarzy, gdy myślą o ogólnych zniekształceniach.

Jest to dźwięk uzyskiwany podczas nagrywania sygnału na taśmę analogową, gdy cząsteczki magnetyczne na taśmie powodują subtelne zniekształcenia lub gdy przepuszczasz sygnał przez wzmacniacz lampowy, a nieliniowa natura lamp wprowadza generowanie harmonicznych.

Dotyczy to nawet konwersji A-D (gdy przechodzimy z formatu elektrycznego na cyfrowy).

Nasze systemy cyfrowe są ograniczone. Na przykład podczas nagrywania w systemie 16-bitowym jest tylko tyle miejsca na nieskończoną ilość szczegółów, które możemy uchwycić za pomocą naszego sprzętu elektrycznego lub analogowego. Głębokość bitowa systemu dyktuje poziom szczegółowości, dlatego też 24 bity zapewniają nam jeszcze większą szczegółowość itd.

Różnica między poziomem szczegółowości, jaki uzyskujemy w sygnale analogowym, a mniejszą szczegółowością, jaką uzyskujemy w sygnale cyfrowym, nazywana jest zniekształceniem kwantyzacji.

Przy dużej głębi bitowej (24 bity lub więcej) nie będzie to zauważalne. Jednak w miarę zmniejszania tej głębi bitowej, zniekształcenia stają się coraz bardziej widoczne.

Oczywiście jest to tylko jeden rodzaj zniekształceń. Chodziło mi o to, że zniekształcenia pojawiają się niezależnie od sposobu przetwarzania lub odtwarzania dźwięku, bez względu na to, jak subtelne są.

Rodzaje nasycenia i zniekształceń

Do tej pory powinieneś mieć już dość solidną wiedzę na temat podobieństw i różnic między nasyceniem i zniekształceniem. Przyjrzyjmy się zatem różnym typom popularnych i nietypowych jednostek nasycenia i zniekształceń, które można wykorzystać w produkcji muzycznej.

Nasycenie taśmy

Pierwsza forma nasycenia, o której chcę powiedzieć, jest dość wyjątkowa w porównaniu do innych, ponieważ nie są w nią zaangażowane żadne elementy elektryczne. Dzieje się tak, ponieważ nasycenie, które słyszymy, jest konsekwencją reorientacji cząstek magnetycznych.

Gdy wystarczająco gorący sygnał uderza w taśmę, przesuwa te cząsteczki, tworząc nasycenie.

Drugą unikalną cechą nasycenia taśmy jest to, że zanim sygnał dotrze do samej taśmy, musi przejść przez jakiś wzmacniacz. Wzmacniacze te będą miały lampy i tranzystory jako główne komponenty, umożliwiając nasycenie w kilku różnych punktach łańcucha sygnałowego.

Teoretycznie można było podłączyć suchy wokal do wzmacniacza magnetofonu, aby uzyskać dźwięk nasycenia tranzystora lub lampy, a następnie podłączyć ten nasycony sygnał do taśmy, aby uzyskać dźwięk zniekształcenia taśmy.

Jest to jeden z powodów, dla których nasycenie taśmy jest jednym z moich ulubionych. Sama jego złożoność pozwala na nieskończoną różnorodność tonalną.

Nasycenie lampy

Nasycenie lampowe ma znacznie pełniejszy dźwięk w porównaniu do innych rodzajów nasycenia.

Gdy sygnał przechodzi przez wzmacniacz lampowy, otrzymujemy silniejszą harmoniczną drugiego rzędu, co oznacza, że dokładnie podwaja ona częstotliwość oryginalnego dźwięku.

Należy jednak pamiętać, że typ lampy będzie dyktował ilość kompresji i generowanych harmonicznych.

Pytanie brzmi, dlaczego w ogóle dochodzi do nasycenia lamp?

W lampach można znaleźć diody, które są elementami elektronicznymi umożliwiającymi przepływ prądu tylko w jednym kierunku. Służą one do prostowania prądu przemiennego (AC) do prądu stałego (DC) i kształtowania sygnału, przyczyniając się do charakterystycznych ciepłych i muzycznych zniekształceń związanych ze wzmacniaczami lampowymi.

Gdy diody te są przeciążone lub nasycone, oznacza to, że powstrzymują one więcej elektronów przed przemieszczaniem się z katody lampy do jej anody lub płyty. Przeciążenie powoduje dodatni ładunek w lampie, "zaciskając" przepływ elektronów, co powoduje kompresję sygnału wyjściowego.

Nasycenie tranzystora

Nasycenie tranzystorowe różni się nieco od nasycenia lampowego tym, że opiera się bardziej na harmonicznych średniego i wysokiego rzędu. Kiedy przepuszczasz gorący sygnał przez tranzystor, uzyskujesz ostrzejszy i jaśniejszy dźwięk. Zazwyczaj używam tego stylu nasycenia, gdy chcę dodać szorstkiej lub ostrej jakości do przychodzącego dźwięku, szczególnie w cięższych gatunkach, takich jak rock lub metal, gdy potrzebuję sygnału, który przebije się przez ścianę już zniekształconych dźwięków.

W normalnych warunkach tranzystor wzmacnia sygnał wejściowy, zwiększając jego napięcie lub prąd, dzięki czemu staje się on silniejszy bez zmiany pierwotnego kształtu.

Jednakże, gdy sygnał wejściowy staje się zbyt silny, tranzystor osiąga punkt, w którym nie może już zwiększyć napięcia wyjściowego. Dzieje się tak, ponieważ wewnętrzne komponenty tranzystora mają maksymalne napięcie, które mogą obsłużyć, a po osiągnięciu tego limitu każde dodatkowe napięcie wejściowe powoduje spadek, a nie wzrost. Nazywamy to spadkiem napięcia.

W tym punkcie nasycenia tranzystor jest w pełni "włączony" i nie może zapewnić dalszego wzmocnienia. Napięcie wyjściowe zostaje "obcięte", co oznacza spłaszczenie szczytów fali. To obcięcie zniekształca sygnał i generuje dodatkowe harmoniczne.

Overdrive

Overdrive to cieplejsza i bardziej przejrzysta forma zniekształceń, która wykorzystuje analogowe miękkie obcinanie.

Ma on brzmienie podobne do zniekształceń lampowych, ponieważ ma na celu naśladowanie brzmienia napędzanego wzmacniacza bez fizycznych lamp.

Można go często usłyszeć w muzyce bluesowej, zwłaszcza gdy gitarzysta chce uzyskać nieco ziarnistego brzmienia bez intensywnych zniekształceń harmonicznych w wysokich tonach.

Fuzz

Kiedy mocno uderzymy w tranzystor lub wzmacniacz operacyjny, otrzymamy mocno obcięty sygnał. W przypadku efektu fuzz tworzy to bardzo kwadratowy kształt fali, który jest bogaty w harmoniczne.

To tutaj uzyskujemy charakterystyczny, rozmyty dźwięk. Ostre przycinanie generuje zarówno parzyste, jak i nieparzyste harmoniczne, dając nam złożone wyjście.

Jimi Hendrix był jednym z oryginalnych zwolenników brzmienia fuzz. Jego pedał Fuzz Face można usłyszeć w legendarnych utworach, takich jak "Purple Haze" i "Foxy Lady".

Przetwarzanie cyfrowe

Jak pokrótce wspomniałem wcześniej, zniekształcenia w miksach można uzyskać za pomocą przetwarzania cyfrowego. Zniekształcenia cyfrowe lub downsampling uzyskujemy poprzez zmniejszenie częstotliwości próbkowania naszego dźwięku, aby pozbyć się próbek w określonych odstępach czasu.

Rezultatem jest bardzo szorstkie zniekształcenie, które najlepiej można opisać jako "szorstkie" i "cyfrowe". Jest to bardzo popularna forma zniekształceń dla producentów lo-fi.

Wynika to z faktu, że wiele wczesnych samplerów cyfrowych, takich jak E-Mu SP-1200 i Akai MPC60, często miało niższe częstotliwości próbkowania i głębię bitową w porównaniu do współczesnych standardów, a uzyskanie dźwięków tych urządzeń z nieskazitelnie nagranym dźwiękiem oznacza dopasowanie charakterystyki częstotliwości próbkowania.

To samo można powiedzieć o bitcrushingu, który uzyskujemy poprzez obniżenie głębi bitowej dźwięku.

Większa głębia bitowa (np. 16-bitowa lub 24-bitowa) zapewnia bardziej szczegółową reprezentację sygnału audio, choć gdy zmniejszymy głębię bitową, mniej bitów jest używanych do reprezentowania każdej próbki i otrzymujemy "ziarnistą" lub "chrupiącą" teksturę o mniejszym zakresie dynamiki.

Jak używać nasycenia i zniekształceń w miksach?

Kiedyś nasycenie i zniekształcenia były po prostu częścią procesu nagrywania i miksowania. W rzeczywistości wielu inżynierów miksu starało się złagodzić lub całkowicie uniknąć wielu cech nasycenia i zniekształceń, próbując osiągnąć wyższy poziom klarowności.

Jednak teraz, gdy jesteśmy już w domenie cyfrowej, wielu producentów i inżynierów zaczyna uważać, że ich miksy brzmią zbyt sterylnie i "cyfrowo".

Na szczęście możemy zrównoważyć najlepsze aspekty cyfrowej wszechstronności i charakterystycznego analogowego nasycenia za pomocą oprogramowania. Przyjrzyjmy się kilku różnym sposobom wykorzystania nasycenia i zniekształceń w naszych miksach.

Przycinanie dźwięku

Klipowanie jest obecnie w modzie, szczególnie w mocnych gatunkach, takich jak hip-hop.

Kiedy przycinamy sygnał audio, skutecznie redukujemy jego szczyty, odcinając najgłośniejszą część kształtu fali. Najgłośniejszymi częściami kształtu fali są często stany nieustalone, a ponieważ stany nieustalone trwają stosunkowo krótko, niewielka redukcja szczytów nie jest zbyt zauważalna.

Jednak po przekroczeniu punktu przezroczystości i zaokrągleniu szczytów efekt staje się znacznie bardziej widoczny. Jest to świetne rozwiązanie do uzyskania głośnej perkusji, ponieważ można na przykład zgnieść transjenty werbla, aby zachować uderzenie i zwiększyć głośność bez uruchamiania limitera na końcu łańcucha magistrali miksowania.

Pomaganie basowi w tłumaczeniu

Jednym z problemów, które często napotykam w przypadku gitary basowej, jest to, że będzie ona rozbrzmiewać na dużych monitorach studyjnych i samochodowych systemach stereo, ale w momencie, gdy słucham tego samego miksu na mniejszych głośnikach, takich jak smartfon lub tablet, niskie tony gubią się, pozostawiając mnie z miksem, który brzmi tak, jakby miał w sobie dziurę.

W tym przypadku zduplikuję mój bas i przepuszczę go przez filtr górnoprzepustowy. Następnie prześlę duplikat przez jednostkę zniekształcającą, aby utworzyć więcej harmonicznych górnego końca i stopniowo mieszać duplikat z oryginalnym sygnałem. Połączenie tych dwóch sygnałów powinno być stosunkowo subtelne w tym przypadku, tak bardzo, że ledwo słychać je na większych głośnikach, ale wystarczająco, aby bas był widoczny na małych głośnikach.

Klejenie sampli perkusyjnych

Kiedy nagrywasz zestaw perkusyjny na żywo w studiu, uzyskujesz spójne brzmienie, ponieważ wszystkie bębny zostały nagrane w tym samym pomieszczeniu. Jednakże, gdy tworzysz zestaw z różnych dźwięków i sampli, efekt końcowy może wydawać się nieco rozłączny. Dzieje się tak często dlatego, że sample zostały nagrane w różnych miejscach, a nasze mózgi są wystarczająco bystre, aby wyczuć te drobne niuanse.

Chociaż można temu zaradzić wysyłając wszystkie próbki do pojedynczego pogłosu pomieszczenia i miksując je lub używając kompresora, aby pomóc im reagować na siebie nawzajem, lubię używać nasycenia. Często wysyłam wszystkie próbki perkusyjne do równoległej szyny zniekształceń z czymś stosunkowo ciężkim (Soundtoys Decapitator i Devil-Loc) i miksuję ten równoległy sygnał z czystą szyną perkusyjną, aby wszystko połączyć.

Nadawanie wokalom charakteru

Raz na jakiś czas dostaję wokale, które po prostu nie mają agresji lub mocy pasującej do instrumentacji. Jednym z moich rozwiązań jest ustawienie równoległej jednostki zniekształcającej.

Przepuszczając zduplikowany wokal przez mocno zniekształcony kanał równoległy i miksując go z leadem, można wyciągnąć z niego nieco więcej ziarna, dając efekt, że wokalista nieco mocniej wcisnął swój wokal w mikrofon.

Rozgrzewanie miksu

Nasycenie taśmy jest integralną częścią mojego łańcucha magistrali głównej od dłuższego czasu. Nasycenie taśmy jest nie tylko dobrym sposobem na sklejenie miksu, ale także dodaje odrobinę zniekształceń harmonicznych do miksu, który w przeciwnym razie mógłby potrzebować trochę smaku.

Waves J37 Tape i UAD Ampex ATR-102 to dwie z moich ulubionych emulacji maszyn taśmowych i obie nadają znakomitą charakterystykę tonalną całym miksom.

Najlepsze wtyczki nasycenia i zniekształceń

Aby rozpocząć wdrażanie niektórych z powyższych technik, będziesz potrzebował przyzwoitego zestawu wtyczek nasycenia i zniekształceń. Podczas gdy twój DAW prawdopodobnie zawiera kilka przyzwoitych wtyczek nasycenia (do dziś używam wtyczki SansAmp w Pro Tools), istnieje wiele doskonałych opcji innych firm, bez których osobiście nie mogę obecnie żyć.

Soundtoys Decapitator

Jeśli szukasz brzmienia prawdziwego analogowego sprzętu, nie przychodzi mi do głowy lepsza wtyczka niż Decapitator od Soundtoys. Od ciepłych i okrągłych dźwięków lamp po wysokooktawowe rozmycie tranzystorów, Decapitator robi to wszystko.

Znajdziesz tu pięć różnych modeli unikalnego sprzętu, od obwodów analogowych po lampy próżniowe, z których każdy można wybrać z finezją lub popchnąć do krawędzi za pomocą przycisku "Punish", gdy potrzebujesz czegoś, co się wyróżnia.

Pokrętło Mix, pokrętło Tone, pokrętło Drive oraz filtry górno- i dolnoprzepustowe zapewniają dużą kontrolę, co jest jednym z powodów, dla których został uznany za ulubiony przez niekończących się producentów.

Taśma Waves J37

Wtyczka J37 Tape to emulacja klasycznego magnetofonu Abbey Road. Zespół Waves sprawił, że jest on wierny oryginałowi, zapewniając wszystkie oryginalne elementy sterujące urządzenia sprzętowego i nie tylko.

Zapewnia doskonałe analogowe ciepło, idealne do nadawania sterylnym nagraniom bardziej charakterystycznego brzmienia, a wbudowane efekty opóźnienia i modulacji zapewniają dodatkowy styl. Często używam ich na magistralach do łączenia elementów, takich jak perkusja, gitary i wokale w tle.

FabFilter Saturn 2

FabFilter to kolejny z moich ulubionych twórców wtyczek, ponieważ tworzą jedne z najbardziej elastycznych nowoczesnych wtyczek na rynku. Saturn 2 stał się kolejną podstawą w mojej konfiguracji produkcyjnej, zwłaszcza gdy chcę uzyskać wielopasmowe nasycenie.

Wtyczka oferuje kilka rodzajów zniekształceń i nasycenia, emulując dźwięki magnetofonów, lamp, wzmacniaczy gitarowych, transformatorów i nie tylko. Możliwość dostrojenia się do określonych zakresów częstotliwości zwiększa ogólną elastyczność, a dodane elementy sterujące modulacją oferują jeszcze więcej unikalnych efektów.

XLN Audio RC-20

Chociaż RC-20 jest bardziej kreatywną wtyczką efektową niż czystą wtyczką nasycenia lub zniekształcenia, fakt, że zapewnia brzmienie klasycznego sprzętu lepiej niż większość wtyczek, daje mu dedykowane miejsce na tej liście. Ilekroć chcę tchnąć trochę tekstury lub życia w utwór, choć nie jestem pewien, czego dokładnie chcę, RC-20 jest tym, po co sięgam.

Oprócz wszechstronnego modułu DISTORT, otrzymujesz generator szumów, generator chybotania i trzepotania, bitcrusher i degradację, moduł pogłosu i moduł spadku głośności, który emuluje utratę głośności często związaną z odtwarzaniem magnetofonu.

Przemyślenia końcowe

Jak widać, istnieje kilka cech, które wiążą ze sobą zniekształcenia i nasycenie. Chociaż z tego przewodnika porównawczego można wynieść wiele rzeczy, najważniejsze jest, aby nie używać tych dwóch terminów zamiennie.

Zacznij eksperymentować z nasyceniem i zniekształceniami w swoich miksach i zobacz, jakie dźwięki możesz uzyskać!